Ik kan het bijna niet geloven dat het echt vakantie is, werkelijk twee weken aan een stuk de deur achter je dicht trekken en doen alsof de wereld niet bestaat, wanneer genieten het enige belangrijke is. Het is zondagavond en ik heb nog vier dingen op mijn to do lijst staan. Vier van de zevenhonderdzesendertig.

Mami is deze ochtend mijn strijk komen halen, spullen die nog mee moeten in de valies – Ik heb de beste Mami ter wereld. – want wij zijn uitgenodigd op een verjaardagsfeest. Dit is de grootste luxe, wanneer je mag gaan genieten aan de meest heerlijke tafel en in tussentijd je strijk gedaan wordt. Dit is vakantie, nog voor we echt begonnen zijn, een met zon en gelach overgoten prelude, die het begin belooft van veel en veel meer.

Ik moet vervolgens eerlijk toegeven dat ik mij vanochtend voorgenomen had om bij terugkomst thuis alvast wat valies in te pakken en ook de nummer vier op mijn lijst uit te voeren, maar het leven is te mooi en te kort om er niet van te genieten en er ligt nog één fles champagne in de ijskast, ‘Vivere con il colore’ leest de bijgevoegde kaart.

Wij doen ons best, liefste vrienden. Doe hetzelfde. Iedereen verdient het. Santé op het leven.

Dankjewel, Liesje en Fred voor een topbegin van de vakantie, Mami voor de luxueus gedane strijk, Ann en Kris voor de kleurrijke champagne.