Lieve dames, jullie weten het. Ik heb het ook al miljoen keren gezegd. Jullie zijn één uit honderdduizend. Iets weten jullie echter misschien nog niet en dat dient hier ook vermeld : jullie mannen. Misschien zijn jullie daar niet altijd zelf van overtuigd, – Ik weet het wel, ik heb er zo ook één en van tijd tot tijd zou je willen dat hij een vrouw is. Gewoon puur praktisch gezien. – maar zij zijn mega, gigantisch met een hemeltergend hoog knuffelgehalte.

Sommige mannen heb ik regelmatig gezien.

♥Zij helpen mij bij het openmaken en uitschenken van een fles champagne, wanneer ik het veel te druk heb om iedereen tegelijkertijd te helpen.

♥Zij lopen met het laatste type Bing&Ella zakje huiswaarts en komen bijna twintig minuten na vertrek terug in de winkel (hij heeft achteraf zelfs toegegeven dat hij al een heel eind op weg naar huis was) om te zeggen dat hij niet wist wat hem was overkomen. Alle vrouwen, wildvreemd, pakten hem vast en zoenden hem. De tekst op ons zakje :
‘Wanna
Touch me,
Love me,
Wear me’.

♥Zij komen mij halen voor een rit in hun nieuwe Tesla en wij trekken in het straatje aan het Kasteel zo op dat mijn lovehandles links en rechts tegen de zetel geplakt zijn en ik spontaan een kreet uitstoot. Dit is beter dan Bobbejaanland!

♥Zij vertrouwen mij voor een kerstgeschenk, dat we elk jaar als verrassing in een grotere en grotere doos verpakken met labels en pakpapier van andere zaken om de verrassing groot te houden.

Andere mannen zijn omstreeks vijftien jaar geleden een keer meegekomen naar de winkel, hebben toen gezien dat het goed was en hebben jullie in mijn handen achter gelaten.

♥Nu, vijftien jaar later hoor ik hun aan de telefoon jullie de toestemming geven je nog eens helemaal te laten gaan, wanneer zij mij daar een plezier mee kunnen doen. Echt waar!

♥Anderen komen vijftien jaar na de eerste feiten opnieuw een keer mee voor een afscheid en laatste groet. Echt!

♥En dan nog anderen kom ik tegen in de supermarkt, bij de plastieken zakjes in de groenafdeling. Ik met een dikke bloemkool in mijn handen. Hij met ik weet het niet meer wat. Ik zeg tegen hem : ‘Doe je de groeten aan Stien van mij?’ Hij kijkt mij aan en ik zie het mannelijke raderwerk aan de slag gaan. Ik geef een hint en zeg hem dat ik hem ooit nog een compliment gegeven heb over zijn fiets. Hoe kan het dat ik zulke dingen onthoud?!? Hij geeft toe, hij had me niet meteen herkend. Ik had natuurlijk een voorsprong op hem genomen en eerst twee keer goed gekeken alvorens ik met mijn bloemkool zijn richting uit liep. In elk geval, heeft hij mij vervolgens geholpen om een plastieken zakje af te scheuren. Galantheid, in de supermarkt. We wandelen elk onze eigen richting. Ik heb maar drie dingen nodig, twee plus de bloemkool en beweeg richting kassa. Ter hoogte van opnieuw de groenafdeling hoor ik ‘Annick’ achter mij en daar is hij opnieuw, de man van Stien. Hoe onwaarschijnlijk mooi is dit! Na één bezoek, of waren het er twee, op vijftien jaar weet hij mijn naam nog. Hij zegt dat hij hét gehoord heeft van Stien ‘dat ik ga stoppen’. En voor we het weten, staan we rechts van de broodafdeling en op een meter van de aardappelen te converseren over lijm die bijzonder moeilijk aan elkaar te hechten computeronderdelen toch kan hechten, over een nieuwe weg inslaan en over de goede besteding van onze belastingbijdragen door onze talrijke overheden.

Dit zijn jullie mannen, lieve dames. Koester ze tot in de oneindigheid en geef hun een zoen van mij. Ze zijn het waard. – Lieve mannen, dank jullie wel voor jullie vertrouwen. Het is absoluut uitzonderlijk fijn geweest.

Ik was te laat om een foto te trekken, want zo snel waren ze toch nog wel. Ik hoor hun gesprek buiten op het trottoir : Naar wat gaan we kijken Tresa? Naar kleekes he. En dat gezegd zijnde wandelen Tresa en haar compagnon de winkel binnen. Twee dames op leeftijd, opgetut om de terrassen van Turnhout onveilig te maken. Ze doen hun sierlijke toer in de winkel. Dat gaat bij Bing&Ella.

Er is een vast parcours dat steeds gevolgd wordt : eens voorbij mijn toog is er de lange rij van rekken links, met dan een grote bocht rond de achterste toonbank, tenslotte komt de rechtse kant aan de beurt. Terwijl Tresa en Berta (ik ben haast zeker dat deze naam op haar paspoort staat) op hun rechtse terugweg zijn, wandelt Aloisius (zo moet hij gewoon heten) in pak, prachtig violetblauw, binnen.

Ik : Bent u op zoek naar uw dames?
Hij : Ik heb er twee bij.
Ik : Daar komen ze aan. U heeft er maar plezier mee.
Berta en Tresa voegen zich bij ons aan de toog.
Tresa : Da’s onze ‘boy’.
Berta : Al 61 jaar staat hij aan mijn zij. (Ik had het kunnen weten : zijn pak past bij haar rok.)

Alledrie lachen ze terwijl Aloisius, in het midden en zijn dames links en rechts aan zijn zij, hen weer door mijn deur naar buiten begeleidt. Zorg goed voor elkaar, roep ik hen nog na.

Maak er buitengewoon mooie tijden van lieve dames. Hou van elkaar.

Ik ben veel te veel moederkloek. Het is goed dat ik het van mezelf weet, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat deel van mijn hersenen zomaar kan uitschakelen. Het is niet dat ik mijn dames niet vrij kan laten. Te vrij zelfs als ik mijn man hoor. Ze mogen van mij veel te laat thuis komen, twee avonden na elkaar.

Ze mogen twee vakanties na elkaar plannen, waardoor ik op één nacht vier wasmachines moet doen : één voor de donkere, één voor de gekleurde, één voor de witte en één voor de delicate was en dan tegen de ochtend nog moet strijken, zodat ‘s avonds weer opnieuw vertrokken kan worden.

Ze mogen om 00.34u ‘s nachts melden dat er de volgende middag tijdens het feest meer gasten aan tafel zullen zitten. Ik kan werkelijk een echte chill mama zijn. Ik wil niet dirigeren, beleren, mopperen. In al die dingen ben ik niet goed.

Maar ik wil wel hun verhalen. Ik wil ervan genieten, weten dat ze het goed stellen, weten dat ze doen wat ze graag doen, weten dat ze lachen, liefhebben, leven zonder grenzen, worden wie ze kunnen zijn. Instagram Stories is voor mij gemaakt. Ik leer zacht loslaten. Dikke zoenen lieve meisjes. Mama.

Ik heb een zondag gehad als dertien in een dozijn en tegelijkertijd even uniek. Erik zit een ganse dag met makkers onder water. Hij duikt in een steengroeve in de Ardennen en kust mij ‘s morgens ‘tot ’s avonds’. Ik sta seconden later op. Ik wil de dag niet verloren laten gaan. De blauwe lucht smacht mij tegemoet. Ik zet Marie uit bed, met zachte aandrang. Julie is niet thuis. Zij ontsnapt aan mijn ‘ik voel de lente tintelen en moet absoluut van elk moment genieten – verlangen’.

Ik ben ondertussen aangekleed en gewassen. Een kattenwasje. Mijn haar in een simpele staart (waarbij minstens de helft links en recht uitpiekt, omdat het te kort is om netjes door de klem bedwongen te worden), een knielang ruiten hemd van Paul Smith over mijn lijf, lekker los, en korte botinnen die vuil mogen worden in stal en velden, want zo plan ik mijn dag te starten. Eerst richting Geel. Spartacus, ons paard, mag vandaag uit zijn verband. 👍🏻🐎 (Paardenliefhebbers : ik heb een heus echte fb-pagina @spartacusonspaard.) Vervolgens drop ik Marie in Schilde voor de wedstrijd op stal Brabo. Zij supportert voor onze geweldige dames en paarden!

Ik haast mij terug naar Turnhout voor rasecht mama-werk : boodschappen in de Delhaize. Ik doe een spurt door de rekken net voor sluitingstijd. Op de één of andere manier slaag ik erin mijn gsm te koppelen aan de box van de meisjes en loeihard muziek te spelen en zingen, dansen en koken te combineren. Ik ben alleen thuis! Groentesoep met kerrie en kip en kalfsfricassee staan op het programma. Zalig om tijdens de week tevoorschijn te toveren, om later van te genieten zonder uren in de keuken te moeten staan. Terwijl de fricassee nog staat te pruttelen trek ik opnieuw ‘veldbotinnen’ aan en breng een wortelbezoek aan Chili, ons paard dat op een wei vijfhonderd meter van ons huis van zijn pensioen staat te genieten. Zijn weidemakkers schrokken mee van mijn gulheid.

Ping. ‘Kom je mij halen?’ Julie. Ping. ‘Kom je mij halen?’ Marie. Het leven van een mama. Ik laat het paard voor wat het is. De wortels zijn op, dus zijn interesse is vliedend. Ik fiets naar huis, kruip in de auto. Pik dame één en dame twee op. 15.30u, weer thuis en ik besluit dat ik absoluut een terras verdiend heb. Ik stuur een paar berichten de wereld in ‘Wie zit waar op een terras?’ en beslis dat ik de eerste ‘antwoorder’ met mijn gezelschap zal verblijden. Ons Ann is snel! Ik was hun ganse gezelschap trouwens al wandelend op mijn taxiparcours tegengekomen. Ik vermoedde dus wel dat zij ergens zalig een terras zouden bevolken.

Dankjewel nichtje voor een welkome ontvangst, voor een heerlijke tuinterrasbabbel, voor een super gezellige familie, voor een zalig glas rosé, hoort erbij op een dag als deze. 🍷😍 Ik ben netjes op tijd thuis en tover eten op tafel. Voor de helft van een gezelschap, want Julie is nog op stap, moet absoluut met dit soort weer, en Erik is nog niet thuis van zijn duikescapade. Marie en ik beëindigen de zondagmiddag met ons twee. Ik land in de zetel en schrijf.

Maandag 11 februari 2019. – Hebben jullie trouwens gemerkt dat ik bij mijn vorige bericht een paar glazen wijn uitheb? 🤪😂 Ik wel. Als ik dan vandaag mijn tekst opnieuw lees, merk ik dat mijn zinnen korter, eenvoudiger zijn. Terwijl ik de avond zelf echt de indruk had een verschrikkelijk complexe en intelligente tekst geschreven te hebben! In elk geval, om 04.00 brandt het licht in mijn hoofd alweer. Ik rol nog een keer naar de rand van het bed, want Erik eigent zich de volledige linkerkant én het midden toe en doe nog een poging tot breinloze slaap. Moeilijk, maar moeilijk kan ook.

Een douche en een fikse wandeling later, staan we een halfuur te vroeg voor de poort van Paul Smith. De meisjes hebben we knock-out achter gelaten. Zij trekken hun plan wel. Ze kennen de buurt. We treffen hun later. Wat een collectie! Ik ben helemaal mee, verdwaald, verzwolgen in het universum van Paul Smith. Papegaaien, ruiten, oranje, paars, groen. Ik zou zo de helft van de rekken voor mezelf bestellen! 😉 We zijn een goed geoliede machine, het tempo ligt hoog. Dit is wat ik onvoorstelbaar graag doe. Mijn job!

De namiddag dwarrelen we. Wat een luxe. Wij moeten niks in Parijs. Wij hebben alleen tijd te spenderen. We ontdekken op onze omzwervingen weer iets kleins, uitzonderlijks : Cité Berryer, vlakbij la Rue Royale. Je zou ze zo voorbij gelopen zijn, ware het niet dat een pracht van paraplu’s ons toeschreeuwt. We hebben gewinkeld voor de meisjes. Ik weet niet of Erik echt van dit onderdeel van de reis genoten heeft. 🙊

Bijna schaamteloos om te zeggen, maar het laatste anderhalf uur zijn we opnieuw geëindigd op ons terras! Ik moest absoluut nog een laatste keer : de tataki van tonijn en een glas wijn. 🐟🍷 Ik kan Parijs niet verlaten zonder. Santé mijn lieve vrienden. Tot snel.

Zondag 10 februari. – Vier uur? Vijf uur? Misschien vier en een half heb ik geslapen. In elk geval slaapt Julie nog minder. Ik hoor haar rond 03.00u thuis komen. Mijn wekker staat op 05.20u. De katten vinden het geweldig : een heel huis wakker gedurende een ganse nacht. 🐈 In elk geval frommel ik mezelf en even later een gans huishouden uit bed : we gaan naar Parijs : We laten het huis en de katten achter onder de halfwakker wakende ogen van Dries 🤪 en sporen richting Berchem. De rest van de rit verloopt standaard. Als gewoonlijk slapen we af en aan. Julie’s hoofd lijkt los te komen van haar lichaam en kantelt opzij.

We arriveren, we deponeren bagage en binnen het halfuur zitten we waar onze roots zijn : terras Le Compas. We zitten buiten. Het druppelt. We blijven buiten. Het dr u p t. We genieten. Het giet. Tussen mega en giga buien door – We kopen paraplu’s voor de meisjes. Ik kruip in mijn kap, Erik in zijn muts. – waaien we richting Louvre. Paraplu’s buigen naar alle kanten, bij voorkeur de buitenkant. Erik suggereert Les Galeries Lafayettes. Marie’s haar waait overal. Julie heeft nood aan droogte en warmte (en slaap volgens mij 🙃). We slenteren binnen samen met de rest van driekwart toeristisch Parijs. Wat een koepel, wat een buitengewoon sublieme pracht en praal. We halen het tot de top, waar we opnieuw uit ons vel waaien.

Roze van de warmte verlaten we de high fashion stopping wereld en lopen helemaal verloren op zoek naar een bistro waar we bijna tien jaar geleden een keer geweest zijn. Het was toen goed, nu iets minder. Twaalf kilometer hebben we in onze benen. 18.30u, we pikken bagage op. Vallen enkele seconden helemaal strijk op ons appartement LIVINPARIS alvorens alle restanten bij elkaar te rapen en terug te keren naar waar we vanochtend begonnen zijn : Rue Montorgueil, bistro Le Compas. Meer heeft een dag niet nodig. Vandaag, maandag, werk ik. Op verplaatsing. Ik mag de wereld van Paul Smith betreden. 

Woensdag 12 oktober. Ik heb een nieuwe bril, sedert zaterdagavond, drie dagen oud/nieuw. Werkelijk een onwaarschijnlijk mooie. Tenminste, ik vind hem het einde. Jullie vinden hem misschien gewoon groot of bijzonder, dat mag. Ikzelf ben er weg van. Het is een zonnebril omgebouwd tot ‘echte’ bril, dus helemaal uniek en helemaal ‘ik’.

Ik sta heerlijk vroeg op zodat ik alle tijd van de wereld heb om na Julie’s vertrek mijn taken te doen in het lege huis. Erik zit in Egypte, onder water, Marie zit in Wilrijk, op kot, Julie op de trein, naar school en ik dus, in de keuken, aan tafel met mijn koffie en zonder radio, met stilte. Ik hang de was op, maak de afwasmachine leeg, doe de gordijnen open in de living, neem een pilletje voor mijn rug, want er is dinsdag met het oppakken van een lege schoendoos ‘iets ingeschoten’. Wees gerust, het is ondertussen al beter. Ik beweeg reeds minder als een gans of eend of kalkoen – kies maar.

Ik neem mijn tijd en bedenk dat ik nog perfect langs de autokeuring zou kunnen voor de winkel open gaat. Een activiteit die ik steeds uitstel, wegens werkelijk niet leuk en niks voor mij, maar gezien ik quasi altijd met deze auto rijd, voel ik me moreel verplicht deze actie zelf te ondernemen en niet af te schuiven op Erik of mijn vader (deze beide heren staan sowieso reeds vaak ter mijner beschikking). Ik raap mezelf bij elkaar en kleed me aan. Schoenen aan, jas aan, sjaal aan, handtas in de hand, sleutels van de auto gevonden en nu mijn bril nog. Mijn bril… Waar is mijn bril?

Die immens grote, kleurloze, voorzien van een dik montuur, nieuwe bril. Ik zoek op alle standaard plaatsen, alle plaatsen waar ik ooit in mijn leven al een bril gelegd heb, alle niet standaard plaatsen waar ik ooit een bril zou kunnen leggen. Niets, nada, geen bril, geen spikspinternieuwe, reusachtige bril. Nul. Ik laat me niet uit het lood slaan, ik tover mijn ten voordele van het nieuwe exemplaar afgedankte oude montuur weer tevoorschijn en vervolg dapper mijn planning : autokeuring. Geloof me of niet, zelfs in deze heikele tijden houd ik het hoofd koel en beweeg alle hendels en knoppen in de juiste richting wanneer dimlichten en grootlichten gesommeerd worden. – Ik heb ooit op de keuring naar links en vervolgens in alle verwarring naar rechts gepinkt wanneer ik mijn ‘pharen’ op moest zetten. Ik ben een echte vrouw als het erop aankomt. In het dagelijkse leven en het pikdonker zet ik nochtans zonder enige twijfel meteen wel de juiste lichten aan. – Mijn wagen passeert dit labeur zonder enige fout. Ik ben weer goed om te gaan voor het komende jaar, de groene kaart in mijn trotse bezit.

Ik zou nu recht naar de winkel kunnen rijden. Ik heb echter nog tweeënvijftig minuten voor mijn deur open moet. Ik rijd terug naar huis op zoek naar de bril. Ik heb ondertussen, terwijl ik in de file bij de keuring sta, zowel de meisjes als vriendinnen vanop afstand geëngageerd in mijn jacht. Zonder resultaat. Het zal dus op mijn eigen zoektalenten aankomen. Ik begin gewoon weer van nul. Het huis van boven naar onder en van links naar rechts. Om de één of andere onverklaarbare reden voel ik de drang om zelfs te zoeken in ruimtes waarvan ik honderd procent zeker ben niet geweest te zijn. Julie stuurt een bericht ‘In de zetel’. Ik heb deze zetel reeds drie keer bekeken. Zelfs de zetels waar ik niet in gelegen heb, heb ik reeds tweemaal onderzocht. In één van die twee ligt nu de poes, op het deken dat ik gisteren op mijn lichaam heb gehad.

En dan ineens is er een verbinding tussen twee hersencellen die maakt dat je iets doet waar je eerder niet aan gedacht hebt, die maakt dat je het onwaarschijnlijke voor mogelijk neemt : ik til de poes op, ik til het deken op. En daar, tussen de plooien van het deken waar ik gisteren onder gelegen heb en dat ik bij het slapengaan achteloos in de andere zetel gelegd heb en waarop nu de poes zorgeloos, nietsvermoedend ligt te ronken, ligt mijn bril, groot en duidelijk blinkend, zeggend ‘HalloOoOOOo, hier ben ik! Hoe kan je dit NIET zien?!?’.

Ik heb mijn gigantische bril op, bijna altijd nu. Ik zet hem niet meer af. Dankjewel aan iedereen onder jullie die mij ondertussen gezegd heeft, hoe geweldig hij wel niet is. Dat vind ik ook.

Bril Optiek Liesbet Theeuwen – Kleed Dreamcatcher, Bing&Ella