De finale. Zondagochtend, 00.28u. Ik lig in bed. Bing&Ella is officieel zes uur en achtentwintig minuten gesloten. Officieus een kleine zesendertig minuten. Negenendertig minuten geleden hebben Caroline en ik onze laatste klant afgerekend : twee geweldige tops en één paar sneakers van Philippe Model voor Isabel, die speciaal voor ons nog uit Antwerpen gekomen is. Terwijl Rita, Caroline en ik de meer dan dertig afgeruimde glazen afwassen, is zij op de valreep in Bing&Ella’s unieke paskamer gedoken.

De laatste klant voor de spiegel. Onze twee resterende mannen in het gezelschap staan ondertussen buiten naar de sterren te kijken, verdrinkend in een met Joy Division en Kraftwerk overladen conversatie. De twee togen, zoëven de ene nog bedekt met dozen pizza’s, de andere met een keur aan glaswerk, staan sterk en fier in de lege ruimte. Zij hebben zich nog een laatste dag gevuld, hebben hun houtvezels laten doordringen met jullie gesprekken. De achterste toog is tot wijnbar omgevormd. Het warmste afscheid is genomen, tranen hebben zich gemengd met wijn. We hebben elkaar soms wel zeven keer opnieuw vastgenomen, als om telkens een vezel op te slaan.

Het is zo onbeschrijflijk mooi geweest, zo indringend warm, zo diep levend en vooral zo intens vreugdevol. Als in elke lach jullie dankbaarheid voor Bing&Ella verscholen zit, dan kan ik nog minstens drie levens onbezonnen genieten. Merci Bing&Ella dames, jullie zijn groots.