Het is niet te geloven. Hoe is het in godsnaam mogelijk?! Zelf bagage inchecken is geen probleem, dat kunnen we. Perfect teamwork : ik scan, Erik labelt. Ik verdeel nog snel twee kilo. Valies open en twee paar schoenen verdwijnen in twee andere valiezen, zodat we overal netjes onder het toegestane gewicht zitten. Een levend persoon zou gezien hebben, dat de anderhalve kilo teveel in de ene, werd gecompenseerd door drie kilo te weinig in elk van de twee andere. Een computer checkt echter rigoureus, zonder medelijden. Ik gooi dus mijn valies open temidden van de rij wachtenden – absoluut geen schaamte, noch grote geheimen -, en verdeel.

Gelukt, bagage geaccepteerd. Heerlijk buiten op het terras, ontbijt, koffie. Onwaarschijnlijk, maar Marie tovert nog een stok aardbeien met chocolade van op de kermis uit haar rugzak. Geweldig, alleen zij kan zoiets doen. ‘Toch zonde om het in de ijskast te laten liggen.’ 🙈🍓 Wij rollen met onze ogen. 🤪☺️ Maar ik accepteer met graagte één, en zelfs twee, stuks als voorproefje op de vakantie. Alles mag, veertien dagen. Relax.

Dries checkt zijn telefoon ‘Euhm, de gate sluit binnen acht minuten’. We grabbelen onze spullen bij elkaar, restafval op de band, iedereen nog naar het toilet en richting douane. Mijn god! Één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht (ik stop met tellen) in slangen kronkelende rijen richting douane. Waar zit mijn verstand? Was er ergens een verschrompelde cel die dacht dat er een privé doorgang voor ons voorzien zou zijn? 🙈🙄 Julie schiet in een waarachtige ‘Julie stress’. ‘We gaan het vliegtuig missen.’ Ik moet toegeven, ze heeft gelijk ‘We gaan het vliegtuig missen’.

Ik kijk wanhopig, met van die smekende puppy-ogen, waarachtig eerlijke paarden-ogen, eender wat cute dierlijks ik te bieden heb, richting dame met geel fluorescerend jasje. Ik communiceer met haar ‘We gaan ons vliegtuig missen’. ‘Sorry mevrouw, het enige wat u kan doen, is vragen of u voor mag steken.’ Ik kijk naar de achtbogige kronkelende slang. Okee, er zit niks anders op. Ik ben echt wel van plan mezelf en mijn kroost op die vlucht te steken. Hier gaan we ‘Excuseer, mogen wij alsjeblieft passeren? We gaan onze vlucht missen’ (paardenogen) en ‘Sorry, mogen wij alsjeblieft door, we gaan anders te laat zijn’ (puppy-ogen). Gelukkig ben ik blond, er wordt veel meer van je geaccepteerd.

Nog twee bogen, nog één boog, nog twee minuten. Spullen op de douaneband. We hebben geen criminelen onder ons gezelschap, geen wapens verstopt, geen drugsballonnen in onze maag. We zijn er door. Nog nooit zo snel een douane gepasseerd, nog dertig seconden tot gate twee. We hebben het gehaald. Ciao lieve vrienden, we vertrekken naar onze berg. 🛫