Wat kan ik zeggen? Het was perfect. Nee, het was meer dan dat. Het was ‘ikslahetopinmijngeheugenaandelinksekantwantdaarzittenallemomentendieiknooitoftenimmerzalvergeten’. Last minute vertrekken we naar Pukkelpop, naar het terras waar elk jaar twee stoelen met onze namen staan te wachten. Vroeger stond ons terras pal voor de ingang van Pukkelpop. Nu staat het iets meer naar rechts, of de entree iets meer naar links. Volgens mij hebben ze deze laatste met opzet verzet. Teveel vergissingen. Iedereen dacht dat het festival zich bij ons afspeelde, wegens bodemloos plezier en gelach, rosé en Jupiler en eindeloos schoon volk.

Ik neem verse soep in een thermos, currysoep met groenten en kip, voor Julie en Dries mee. Drie gezonde koppen temidden van vier dagen friet en bier. Hier moeten ze op kunnen overleven. Net. Liesje biedt Samaritaanse hulp en een glas water aan voor de deur gestrande jeugd. Erik en Fred gaan op zoek naar de beste hamburger. We verhuizen wel -tig keer van stoel, telkens er nieuw gezelschap arriveert. Oude kennissen worden oude vrienden.

Erik en ik peddelen net voor middernacht en voordat de door de buienradar aangekondigde grote hemeluitbarsting aanvat weer terug naar onze camionette. We zijn met een dunne laag druppels overdekt. Erik vindt dat hij nat is. Ik vind dat hij niet weet wat nat is, sinds ik een paar weken terug op CHIO Aken een echte Van Dale waardige wolkbreuk over me heen gestort heb gekregen. We laden onze fietsen in. Merci Pukkelpop, merci Terras Pukkelpop, merci Marleen en Harry, Liesje en Fred, merci Matias voor de geweldige foto’s, merci iedereen voor de onvergetelijke avond.