Lieve dames, ergens moest ik mijn pen weer oppakken. Ik ben ondertussen een paar keer begonnen, kleine dingen die ik meemaakte, maar op de één of andere manier vloeiden de letters niet in de juiste volgorde. Het leven ontbrak, ze dartelden niet, ze draalden rond hun as.

Tot de laatste twee dagen. Mijn hoofd zit vol, alsof het gaat barsten als ik nog één woord, één zin, één gedachte extra toelaat. Ik heb op vrijdag 19 juli mijn boeken neergelegd. Het vraagt geen inspanning, het is een druk op de knop, het kan online. Zo eenvoudig is het. Zo immens is het. Mijn hart staat een seconde stil. Ik ben alleen thuis. Duizendentwee herinneringen flitsen als mijlpalen door mijn hoofd, botsen tegen mijn linkse en rechtse schedelhelften. Ik moet iets doen, niet stilstaan. Bezig zijn, niet denken. Ik poets het huis.

Een kleine tien dagen verder. Het huis ondergaat een grote schoonmaak. Nog steeds. Ik ken de heren van het stort, de nummers van de containers. 21 is grofvuil. Ik maak mijn hoofd zo leeg als elke gestripte en gereorganiseerde kamer. Dinsdag 30 juli, het faillissement is uitgesproken, het doek valt.

Ik ontmoet de curator, dezelfde dag nog. Ergens dringt het niet helemaal door. Woensdag 31 juli, de curator, de rechter-commissaris, de veilingmeester, we spreken af in de winkel. Het maakt me klein. Het is echt gedaan. Bing&Ella is niet meer van mij. Het zijn cleane, correcte besprekingen, met veel tact en vriendelijkheid gebracht. De moed van dinsdag verdwijnt even. Ik voel me alleen, niet meer op mijn plaats.

Donderdag 1 augustus, ik ga naar de winkel. Het is acht uur ‘s ochtends. Ik ga voor de stad ontwaakt. Ik ben alleen deze keer. Ik heb met de veilingmeester en curator afgesproken alles netjes in orde te zullen brengen. Een laatste keer Bing&Ella, klaar voor een verkoopdag. Ik organiseer alles zoals ik het zelf goed zou vinden. Zij mogen achteraf doen wat zij graag willen, maar dit is nog mijn moment. Twee paspoppen in de etalage en Bing&Ella leeft weer.

Rudi passeert. Hij ziet licht en poppen. ‘Ga je terug open?’ Ik sta achter mijn toog en wij babbelen, alsof de twee voorgaande weken, de voorgaande maanden niet hebben plaats gevonden. We gaan lachend uit elkaar. Hij moet verder gaan werken. Mijn werk zit erop.

Ik rijd naar huis. Ik duik opnieuw in mijn keukenkast, in mijn kelder. Mijn hoofd moet leeg. De meisjes lopen binnen met hun verhalen. Ze zitten op het aanrecht. Ze trekken de kasten open op zoek naar voedsel. Het leven gaat voort.

Caroline belt. Hoe het gaat met mij? Het gaat, echt. Echt.

Ik vraag haar ‘En?’ ‘Ja’, zegt ze. ‘Oh echt?!? Waauw, Caroline, dat is gewoon geweldig. Ik ben super super blij voor jou! Werkelijk waar!’ Caroline heeft ander werk. Via een klant, en ook een beetje bij of zeker in de directe nabijheid van deze klant. Zo is Bing&Ella altijd geweest. Uitzonderlijk in klanten en vriendschappen, bereid om klaar te staan voor elkaar, om in elkaar te geloven, om elkaar hoger te tillen.

Merci dames!

En ik, ik blijf voorlopig een dag per keer nemen. Ik schrijf, zonder twijfel. Ik vertrek eind augustus naar Italië, op een berg, tussen de wijnranken, in een oud huis. Ik laat mijn poetsspullen thuis. Geen mannen op een stort, geen containers. Twee weken leegte en dwalen door de kleinste dorpen. ‘s Morgens een koffie op telkens hetzelfde terras van hetzelfde café. Het is een nieuwe bestemming, dus we moeten op zoek naar een stoel in een straat, op een plein, wachtend op ons, elke ochtend Erik en ik, terwijl we de kinderen slapend achter laten. Dat maakt het mooi. Dat maakt mijn hoofd leeg en vol. Vol van nieuwe indrukken, nieuwe herinneringen, van lege en overvulde momenten.