Lieve dames, jullie weten het. Ik heb het ook al miljoen keren gezegd. Jullie zijn één uit honderdduizend. Iets weten jullie echter misschien nog niet en dat dient hier ook vermeld : jullie mannen. Misschien zijn jullie daar niet altijd zelf van overtuigd, – Ik weet het wel, ik heb er zo ook één en van tijd tot tijd zou je willen dat hij een vrouw is. Gewoon puur praktisch gezien. – maar zij zijn mega, gigantisch met een hemeltergend hoog knuffelgehalte.

Sommige mannen heb ik regelmatig gezien.

♥Zij helpen mij bij het openmaken en uitschenken van een fles champagne, wanneer ik het veel te druk heb om iedereen tegelijkertijd te helpen.

♥Zij lopen met het laatste type Bing&Ella zakje huiswaarts en komen bijna twintig minuten na vertrek terug in de winkel (hij heeft achteraf zelfs toegegeven dat hij al een heel eind op weg naar huis was) om te zeggen dat hij niet wist wat hem was overkomen. Alle vrouwen, wildvreemd, pakten hem vast en zoenden hem. De tekst op ons zakje :
‘Wanna
Touch me,
Love me,
Wear me’.

♥Zij komen mij halen voor een rit in hun nieuwe Tesla en wij trekken in het straatje aan het Kasteel zo op dat mijn lovehandles links en rechts tegen de zetel geplakt zijn en ik spontaan een kreet uitstoot. Dit is beter dan Bobbejaanland!

♥Zij vertrouwen mij voor een kerstgeschenk, dat we elk jaar als verrassing in een grotere en grotere doos verpakken met labels en pakpapier van andere zaken om de verrassing groot te houden.

Andere mannen zijn omstreeks vijftien jaar geleden een keer meegekomen naar de winkel, hebben toen gezien dat het goed was en hebben jullie in mijn handen achter gelaten.

♥Nu, vijftien jaar later hoor ik hun aan de telefoon jullie de toestemming geven je nog eens helemaal te laten gaan, wanneer zij mij daar een plezier mee kunnen doen. Echt waar!

♥Anderen komen vijftien jaar na de eerste feiten opnieuw een keer mee voor een afscheid en laatste groet. Echt!

♥En dan nog anderen kom ik tegen in de supermarkt, bij de plastieken zakjes in de groenafdeling. Ik met een dikke bloemkool in mijn handen. Hij met ik weet het niet meer wat. Ik zeg tegen hem : ‘Doe je de groeten aan Stien van mij?’ Hij kijkt mij aan en ik zie het mannelijke raderwerk aan de slag gaan. Ik geef een hint en zeg hem dat ik hem ooit nog een compliment gegeven heb over zijn fiets. Hoe kan het dat ik zulke dingen onthoud?!? Hij geeft toe, hij had me niet meteen herkend. Ik had natuurlijk een voorsprong op hem genomen en eerst twee keer goed gekeken alvorens ik met mijn bloemkool zijn richting uit liep. In elk geval, heeft hij mij vervolgens geholpen om een plastieken zakje af te scheuren. Galantheid, in de supermarkt. We wandelen elk onze eigen richting. Ik heb maar drie dingen nodig, twee plus de bloemkool en beweeg richting kassa. Ter hoogte van opnieuw de groenafdeling hoor ik ‘Annick’ achter mij en daar is hij opnieuw, de man van Stien. Hoe onwaarschijnlijk mooi is dit! Na één bezoek, of waren het er twee, op vijftien jaar weet hij mijn naam nog. Hij zegt dat hij hét gehoord heeft van Stien ‘dat ik ga stoppen’. En voor we het weten, staan we rechts van de broodafdeling en op een meter van de aardappelen te converseren over lijm die bijzonder moeilijk aan elkaar te hechten computeronderdelen toch kan hechten, over een nieuwe weg inslaan en over de goede besteding van onze belastingbijdragen door onze talrijke overheden.

Dit zijn jullie mannen, lieve dames. Koester ze tot in de oneindigheid en geef hun een zoen van mij. Ze zijn het waard. – Lieve mannen, dank jullie wel voor jullie vertrouwen. Het is absoluut uitzonderlijk fijn geweest.