De toon is gezet. Gedurende een klein kwartier viel de regen met bakken uit de lucht, alsof zelfs god en Zeus en de groene Marsman himself de laatste tranen plengden. Van nu af aan flikkeren tanden wit, tekenen elf en halve rimpel naast elk oog, zweeft de laatste toon door de open deur de straat op; van ons, van ons gelach. Dappere nieuwe klanten trotseren en onderbreken ons in onze overvolle en zonder een seconde aan ademruimte aan elkaar gebreide gesprekken met routinés en collega’s. Caroline en ik krijgen knuffels en zoenen en nog meer knuffels en chocolade. – Mijn god, misschien moet ik voor de zekerheid ook nog snel een paar stuks maat 42 aan de kant hangen. 🤪🙈 – En rosé. Hoe zou rosé kunnen ontbreken.

17.03u. Sven is speciaal vroeger gestopt met werken, heeft zich omgekleed, heeft Peggy en een fles gekoelde rosé in de auto gezet. – Hij kon vandaag, zaterdag, op onze laatste dag, niet komen. – We staan aan de toog, de toog waar Sven vijftien jaar geleden zijn allereerste groene hemd van Bruuns Bazaar gekocht heeft. Wij wisten niet hoe hij heette maar wij noemden hem de man met de mooiste ogen en langste wimpers van de hele wereld. Herenkleding verkopen we ondertussen al een tijd niet meer. Sven heeft dan zijn kerst- en Valentijn- en verjaardagskado’s voor Peggy bij ons gekocht. (Peggy heeft de rest zelf gekocht. 😂) Kwestie van aan diezelfde toog te kunnen blijven hangen. De fles is koel, met nog net een klein beetje rijm. Het zou een misdrijf zijn ze niet open te doen. Santé op mooie tijden! Op onvergetelijke momenten.

Ik loop richting parking. Houd mijn abonnement voor de scanner. Het letterbord licht op : “Even geduld a.u.b.” Ik wacht, en kijk. “Wij gaan je missen…” Mijn god, dit verschijnt werkelijk op het scherm! Kippenvel. Dankjewel Tinne, dankjewel dierbare parkeerwachters. Jullie zijn evenzeer top geweest. – DANKJEWEL IEDEREEN. Duizendmaal.