Ik weet het, New York zou niet ver mogen lijken. Iedereen gaat er naartoe, iedereen is er geweest, iedereen heeft tips en tricks. Mij lijkt New York echter groot en groots. Ik heb nochtans al een stukje wereld gezien. We zijn ooit bijna gedumpt in het midden van Chinese nowhere, onze vliegtuigtickets zijn ooit doorverkocht geweest aan één of ander Olympisch team, waardoor aan de onze plotsklaps geen stoelen, noch vlucht meer gelinkt waren. We zijn echter overal geraakt, goed terecht gekomen. We waren ook nog jong toen, weinig te verliezen, veel te ontdekken. De wereld lag aan onze voeten.

New York echter lijkt me van een ander caliber. Ik weet nog niet, wat het met mij gaat doen. Ik ben eerlijk niet zo’n citymens. Ik word er pas één wanneer ik in een stad mijn stukje eigenheid ontdek. Het hoeft niet veel, niet groot, noch groots te zijn. Het is net dat stuk waar ik mezelf kan zijn, waar ik mezelf geen toerist maar een aboriginal voel. Waar ik uren kan dwalen en zitten, zonder op het einde van de dag veel gedaan te hebben. Waar ik de lokale geur opsnuif en inadem.

New York voor mij nu is Lonely Planet, Time to momo, is tips van Anna en Ardy en Inge, Peggy en Wouter en Jolanda en nog een hele lading klanten die van New York wel hun ding gemaakt hebben. Die allemaal zeggen dat New York onder hun huid kruipt, dat ze de stad reeds missen nog voordat ze goed en wel opnieuw voet aan Belgische bodem gezet hebben. Die van New York een soort tweede thuishaven maken.

Ik ben dus nog niet zover. Ik zit op mijn slippers in het vliegtuig en vraag me af wat de ochtend gaat brengen. Ik heb mijn notaboekje en app van Sygic bij de hand. We gaan waarschijnlijk een verkeerde metro nemen en twee straatnummers wisselen. Greene Street kan ik perfect onthouden, maar 97 en 79 heb ik in mijn hoofd al gewisseld nog voor ik de hoek om ben.

We zullen er echter wel geraken. #wearebelgium en de wereld ligt aan onze voeten.