De stress wordt groter. Tot een tijdje geleden was ik in de hemelse veronderstelling dat enkel Janneke en Mieke mijn luttele blogberichten zouden lezen. De inhoud maakte dus allemaal niet zoveel uit. Een kleine dagdagelijkse beslommering en ik was vertrokken.
Ondertussen hebben mijn dochters me er al redelijk kordaat op gewezen dat ook leerkrachten, medeleerlingen, vrienden, vriendinnen, kortom i e d e r é é n de blog leest. Tenminste wanneer zij het onderwerp of lijdend voorwerp van het bericht in kwestie zijn. In mijn persoonlijkheid is hun aanhang danig minder geïnteresseerd. Ik ben dus vriendelijk verzocht héél goed na te denken en te censureren alvorens ik mijn inkt laat vloeien.
En dan het moment dat ik op een zonnige zondige zondag op een terras zit en out of the blue een dame tegen mij zegt ‘U moet blijven schrijven. U heeft werkelijk een heerlijke pen.’ Of die keer dat ik ’s middags net een soepje wil halen en een schitterend lieve onbekende mij een straat verder aanspreekt en zegt ‘O, bent u niet in de winkel? Ik herken u van uw blog en wilde net een keer langskomen’.
Zo zie je maar. De wereld is klein en ik begin een beetje op Bette Midler te lijken : krullen, lachen en héél bekend. Ik mis alleen haar zoetgevooisde stem.
Voorbije zaterdag. Uitzonderlijk zwoel België. Turnhout, een zinderende stad. Sint Antoniusstraat, mijn Coronation Street. 17.00 uur. Rita, uniek hemelse buurvrouw en ik acteren als volleerde god-wanneer-mogen-we-onze-deur-sluiten muurbloemen, wanneer een klantje met fiets én man én #yeeywateensubliemedochter bij mijn etalage stoppen.
Ik beëindig mijn zalige, maar gezien ik het me zelfs niet meer herinner, hoogstwaarschijnlijk volkomen grandioos zinloze gesprek met Rita en vervoeg Mrs, Mr en Ms X. Ik wist ergens in mijn, gezien de voorbije dorstige zomeravonden, ondertussen zompige brein dat deze drie heerlijkheden net terug waren van een OMG reis naar Hawaii en ging ervan uit dat zij mijn buitenlandendorfines wel in danige oproering zouden kunnen brengen. Zoals het op een zomers luie, tegen sluitingstijd aangrenzende zaterdag betaamt, kabbelt het gesprek hartelijk heen en weer.
Tot het moment . HIJ stelt dé vraag. Of hij tijdens hun maand afwezigheid veel blogberichten gemist heeft?
Nee toch. Echt!?! Ik had het gerucht hier en daar al wel een keer opgevangen. Her en der een testosterondurver die mijn blog leest. Ik voel mij natuurlijk vereerd, heavenly honoured, glorieus gevleid. Maar eerlijk. Heren. Ik wilde deze eigenste blog oorspronkelijk schrijven over de nutteloosheid van het poetsen, behalve dan misschien voor het een beetje in shape houden van je bovenarmen, zodat je daar niet van die hangconstructies krijgt en je zodoende op gezaperige leeftijd met je ene hand je andere arm moet vasthouden tijdens het wuiven omdat je anders een onderhangend meezwaaiend windvlak krijgt. Echt! Dit kan ik toch niet schrijven, wanneer ik weet dat JULLIE meelezen 😉
En zo krijg ik blogstress.
Like Bing&Ella op fb en instagram en wordt af en toe getracteerd op overheerlijke lectuur.
_________________________________________________________________
HAWAIIAN BLOGSTRESS
Stress is building. Until a little while ago, I was just adorably innocent. Thinking that only a few loving girlfriends were reading my blog. Content was not that big a matter. A minor daily happening, and off I went. Writing about nothing really.
Meanwhile my daughters quite strongly suggested I ought to keep in mind that not only their friends, but also teachers, co-students, so really nearly e v e r y b o d y take pleasure in reading my blog. At least, this is true for the pieces I wrote about them. My own earthly experiences surely are of less interest to their crowd. Anyway, Julie and Marie requested me strong- and dearly to absolutely and please think twice before spilling my ink.
And then there’s the moment, a sunny, sinny sunday, I was sitting on a terrace, when out of the blue a lady says to me ‘You have to continue writing. You really do have a delicious pen.’ Or the one time I was just going out getting myself a cup of soup. A gorgeously sublime unknown catches me in the street and proclaims ‘Oh aren’t you in your boutique? I recognize you from your blog and I was just planning on a visit.’
It is clear. It really is a small world and it seems that bit by bit I’m beginning to look more like Bette Midler : curls, big smile and totally famous. It’s just her precious voice that laks me.
Last Saturday. Exceptionally hot Belgium. Turnhout, sizzling city. Sint Antoniusstraat, my Coronation Street. Five o’ clock. Rita, heavenly unique neighbour, and I – just playing the part of unimaginably perfect omg-please-when-may-we-close-our-door wallflowers, when a client, with bike, with husband, with #yeeywhatacutegirl take a stop in front of my shop’s window.
I end my lovely, but since I don’t even recall the flow, probably totally meaningless conversation with Rita and accompany Mrs, Mr and Ms X. Somewhere in my rather spongy brain – due to the previous warm thirsty summerevenings – there was some recollection of these three delights making a trip to Hawaii. I just presumed they wouldn’t have the faintest problem exciting my travelendorphines. And, perfectly matching this fine warm spring eve, the conversation carries on heartily.
Until the moment. He poses thé question. If, during their month of absence, he missed a lot of blogentries?
No. Really?!? I heard the rumour. Here and there a testosterone-daredevil reading my blog. I obviously do feel honoured, heavenly proud, glorously delighted. But honestly, Gentlemen. I originally planned writing this blog about the unbearable uselessness of housekeeping – except maybe for shaping up your upperarm and avoiding getting this hideous hanging skinconstructions, which make you, when at old sluggish age, hold one arm with the other hand while waving, cause otherwise you get an extra under hanging windy bodily part. Really! I just can not write about these kind of things when I know YOU guys are reading 😉
And thus, I get blogstress.
Like Bing&Ella on fb and instagram and get regularly treated to these delicious literary masterpieces.
