Woensdag 12 oktober. Ik heb een nieuwe bril, sedert zaterdagavond, drie dagen oud/nieuw. Werkelijk een onwaarschijnlijk mooie. Tenminste, ik vind hem het einde. Jullie vinden hem misschien gewoon groot of bijzonder, dat mag. Ikzelf ben er weg van. Het is een zonnebril omgebouwd tot ‘echte’ bril, dus helemaal uniek en helemaal ‘ik’.

Ik sta heerlijk vroeg op zodat ik alle tijd van de wereld heb om na Julie’s vertrek mijn taken te doen in het lege huis. Erik zit in Egypte, onder water, Marie zit in Wilrijk, op kot, Julie op de trein, naar school en ik dus, in de keuken, aan tafel met mijn koffie en zonder radio, met stilte. Ik hang de was op, maak de afwasmachine leeg, doe de gordijnen open in de living, neem een pilletje voor mijn rug, want er is dinsdag met het oppakken van een lege schoendoos ‘iets ingeschoten’. Wees gerust, het is ondertussen al beter. Ik beweeg reeds minder als een gans of eend of kalkoen – kies maar.

Ik neem mijn tijd en bedenk dat ik nog perfect langs de autokeuring zou kunnen voor de winkel open gaat. Een activiteit die ik steeds uitstel, wegens werkelijk niet leuk en niks voor mij, maar gezien ik quasi altijd met deze auto rijd, voel ik me moreel verplicht deze actie zelf te ondernemen en niet af te schuiven op Erik of mijn vader (deze beide heren staan sowieso reeds vaak ter mijner beschikking). Ik raap mezelf bij elkaar en kleed me aan. Schoenen aan, jas aan, sjaal aan, handtas in de hand, sleutels van de auto gevonden en nu mijn bril nog. Mijn bril… Waar is mijn bril?

Die immens grote, kleurloze, voorzien van een dik montuur, nieuwe bril. Ik zoek op alle standaard plaatsen, alle plaatsen waar ik ooit in mijn leven al een bril gelegd heb, alle niet standaard plaatsen waar ik ooit een bril zou kunnen leggen. Niets, nada, geen bril, geen spikspinternieuwe, reusachtige bril. Nul. Ik laat me niet uit het lood slaan, ik tover mijn ten voordele van het nieuwe exemplaar afgedankte oude montuur weer tevoorschijn en vervolg dapper mijn planning : autokeuring. Geloof me of niet, zelfs in deze heikele tijden houd ik het hoofd koel en beweeg alle hendels en knoppen in de juiste richting wanneer dimlichten en grootlichten gesommeerd worden. – Ik heb ooit op de keuring naar links en vervolgens in alle verwarring naar rechts gepinkt wanneer ik mijn ‘pharen’ op moest zetten. Ik ben een echte vrouw als het erop aankomt. In het dagelijkse leven en het pikdonker zet ik nochtans zonder enige twijfel meteen wel de juiste lichten aan. – Mijn wagen passeert dit labeur zonder enige fout. Ik ben weer goed om te gaan voor het komende jaar, de groene kaart in mijn trotse bezit.

Ik zou nu recht naar de winkel kunnen rijden. Ik heb echter nog tweeënvijftig minuten voor mijn deur open moet. Ik rijd terug naar huis op zoek naar de bril. Ik heb ondertussen, terwijl ik in de file bij de keuring sta, zowel de meisjes als vriendinnen vanop afstand geëngageerd in mijn jacht. Zonder resultaat. Het zal dus op mijn eigen zoektalenten aankomen. Ik begin gewoon weer van nul. Het huis van boven naar onder en van links naar rechts. Om de één of andere onverklaarbare reden voel ik de drang om zelfs te zoeken in ruimtes waarvan ik honderd procent zeker ben niet geweest te zijn. Julie stuurt een bericht ‘In de zetel’. Ik heb deze zetel reeds drie keer bekeken. Zelfs de zetels waar ik niet in gelegen heb, heb ik reeds tweemaal onderzocht. In één van die twee ligt nu de poes, op het deken dat ik gisteren op mijn lichaam heb gehad.

En dan ineens is er een verbinding tussen twee hersencellen die maakt dat je iets doet waar je eerder niet aan gedacht hebt, die maakt dat je het onwaarschijnlijke voor mogelijk neemt : ik til de poes op, ik til het deken op. En daar, tussen de plooien van het deken waar ik gisteren onder gelegen heb en dat ik bij het slapengaan achteloos in de andere zetel gelegd heb en waarop nu de poes zorgeloos, nietsvermoedend ligt te ronken, ligt mijn bril, groot en duidelijk blinkend, zeggend ‘HalloOoOOOo, hier ben ik! Hoe kan je dit NIET zien?!?’.

Ik heb mijn gigantische bril op, bijna altijd nu. Ik zet hem niet meer af. Dankjewel aan iedereen onder jullie die mij ondertussen gezegd heeft, hoe geweldig hij wel niet is. Dat vind ik ook.

Bril Optiek Liesbet Theeuwen – Kleed Dreamcatcher, Bing&Ella