Confronterend, voor de spiegel bij de kapper. Een jaar of twee geleden heb ik mezelf zo ook al een keer onder de loep genomen. Niet dat ik anders nooit in een spiegel kijk, maar terwijl ik ’s morgens en ’s avonds mijn tanden poets, ruim ik sokken op, leg ik handdoeken weg, steek ik vergeten haarspelden in het juiste bakje, alles wat ik kan doen met één hand terwijl de andere naarstig een draaiende poetsbeweging maakt. Het kijken naar mezelf blijft als dusdanig beperkt tot de luttele seconden tussen alle bedrijven door.

Terwijl zilveren omhulsels elke nakende leeftijd vakkundig pogen te camoufleren en mij er tijterwijl doen uitzien als een blinkende kerstboom, ben ik gedoemd vastgeplant voor de spiegel. Ik mag beginnen met goed nieuws, de grijze haren die ik tijdens mijn vorige onderzoeksessie bespeurde, hebben zich niet vermenigvuldigd. Volgens mijn getalenteerde jonge kapster beschik ik nog steeds over meer bruine dan grijze lokken. Wel wie had dat nu gedacht? Dat is alvast niet slecht om de dag te starten.

Dan laat ze mij aan mijn lot over en begint het echte werk : nek, voorhoofd, bovenlip, ogen. Ik zit naast een raam, boordevol daglicht. Volgens mijn scrutineus oog zijn de rimpels hier en daar collegialer geworden. In een gedegen Belgische overheid zijn we ook met steeds meer en meer ministers, dus daar maak ik me maar geen zorgen over. Het zal zo wel horen te zijn. Wat ik volgens mij echter wel als een stevige nieuwkomer bespeur, zijn twee schone horizontale lijnen in mijn hals en wanneer ik deze dan strek – je merkt het, ik ga grondig te werk – merk ik een een veelvoud aan verticale, minuscule frommeltjes op. Geen echte rimpels, maar precies zoals te warm gestreken zijde.

Op twee jaar tijd is mijn hals dus luxueuzer geworden : van gladde kunststof naar een duur natuurlijk product. Ik beken eerlijk, ik investeer in mijn leven, in het plukken van de dag, in het voluit vullen van elk moment, in het overdrijven zonder schroom. Ik koester mijn lachrimpels en behoud me het voorrecht op zijden luxestructuren in mijn hals. Lieve dames, wij zijn mooi en onbetaalbaar.