Ik begin hier te schrijven, onder al deze foto’s, onder beelden die meer zeggen dan woorden, dan ik ooit in lettermateriaal kan uitdrukken. Ik denk dat ik teveel kloek ben, teveel nestexpert.

Ik ben niet bezorgd of klassiek of belerend – denk ik toch niet – of inkrimpend, maar ik ben gewoon wel een vat vol LIEFDE, eindeloos, grenzeloos, bodemloos. Jullie snappen wat ik bedoel.

En als ik er dan één moet achterlaten, lijkt het wel of de kurk op de fles ontbreekt. Ik zou ook kunnen zeggen de slagroom op de taart, maar de kurk op de fles is gewoon veel meer ik.

We doen een tweede tour langs IKEA. We zijn ondertussen in het trotse bezit van een Family Card. De eigenares van Marie’s kot heeft ons verteld dat je met deze kaart recht hebt op gratis water en koffie! Wat we gezien de zon en de blauwe lucht vandaag dapper overslaan. Des te sneller buiten, des te beter.

We zijn alweer wat techniciteiten vergeten thuis waardoor we voor de finale afwerking nog een keer op een zondag zullen moeten terugkomen, maar haar kot begint op een ‘thuis’ te lijken.

Erik tracteert ons, aan het water, zicht op containers, op een stille haven, op de meest fantastische schapenwolken reflecterend in een oud en nieuw havenhuis.

We brengen er uren door. Als een afscheid, maar geen vaarwel, een tot ziens en ik wens je het allerbeste, een unieke tijd, een onvergetelijke tijd. En zo breien we verhalen bij een ondergaande zon en een begin van een wereld, voor jou. Ik hou van je, meisje. Maak jou leven.