The day after. Verfrommeld, een beetje stinkend, doodmoe, zwartomwald, maar helemaal voldaan, elke vezel van je lichaam beroerd, gevuld met emoties en impressies, een weerklinkende, rommelende bas in ons binnenste, een zacht sluimerende kater. Adjectieven gedeeld door en verspreid over ons vieren. Elk van ons neemt er wel een paar voor zijn/haar rekening. De campinggangers de meest welriekende en vermoeide. Erik en ik de meest wellevende en bourgondische.

Wij hebben onze jaarlijkse traditie weer met veel genot volbracht. Onze stoelen stonden gereserveerd, op het beste terras van Pukkelpop, bij Marleen en Harry, overgoten met passerende vrienden, familie en buren, met rosé en tapenades rechtstreeks uit de zoete Provence. Marie waait af en toe van het festivalterrein binnen, haar hoofd, rood verbrand, valt spontaan op mijn schouder. Ik streel over haar haren, de vermoeidheid weg. Julie moet uiteindelijk een avond niet werken en verschijnt nog om 21.30u aan de poorten van ons terras. Het gezelschap wordt schoner en swingender naarmate de avond donkerder wordt.

Kris, Liesje’s broer complimenteert mij uitermate vrolijk en oprecht én herhaaldelijk, als om zeker te zijn dat ik de boodschap goed begrepen heb, met mijn schrijfstijl. Zijn dorstige verblijf in de Beer Shack zal wel bijdragen tot zijn heerlijk overtuigde welbespraaktheid. Hij is zo lief. Ann, een klantje komt zwaaien aan ons hek. Iedereen vindt ons. Zelfs een verdwaalde reiziger die door de open poort naar binnen glipt en richting keuken verdwijnt, nog voor Liesje kan zeggen ‘Wie is dat?!?’. Ik dacht dat het een routiné was. Erik begeleidt de overmoedige jongeman kordaat naar buiten, aan de andere kant van onze tralies. Toegegeven, wij lijken een beetje op bavianen in een kooi. Hij wilde misschien alleen maar een glimp achter de schermen van de zoo.

Wij nemen met knuffels en zoenen vol liefde afscheid van kinderen, van Marleen en Harry, van Liesje en Fred. Wel, van deze twee laatsten slechts kortstondig, want binnen een paar uur hebben we alweer afgesproken, op een ander terras. En ware het niet dat Waze, onze gps van dienst, die het nochtans meestal zeer goed met ons meent, maar nu waarschijnlijk door de bas van Mainstage en Marquee uit zijn lood geslagen is, ons op een fieldtrip door de ingewanden van Kiewit, Kuringen, Zonhoven en Hasselt Kanaalkom stuurde, dan zouden we zelfs nog op een betamelijk uur in ons bed gelegen hebben. Nu niet.

Ik stap/val in bed en zet mijn wekker vier uur later. De Delhaize en boodschappen roepen. Gezien de te verwachten uitgetelde toestand van onze pukkelende jeugd hebben we beslist om ons  hernieuwde samenzijn in de eigen tuin te laten doorgaan en niet op een uithuizig terras. Kwestie van slaaplocaties in de buurt te hebben. Ik hak en snijd, terwijl Erik nog snel wat welriekend onkruid tussen de niet meer aanwezige grassprieten uittrekt – de tuin is vier weken in een verbrande zomerslaap geweest, behalve onkruid dat om de één of andere reden alle hittegolven overleeft.

Vijf voor 13u. Marie ligt nog in bed. Julie is gaan joggen!?!?!??? Erik en ik zitten in de veranda. De voorbereidingen zijn klaar. Vijf na 13u. Er gaat geen bel. Zij zijn hier thuis. Gisteren vierden we PKP. Vandaag vieren we Erik’s verjaardag. BBQ, rosé en eeuwige vrienden. De meisjes vallen in slaap en uit slaap. Liesje en Fred, Erik en ik zijn die-hards, wij vieren continu feest. Santé op het leven.