Ik heb even niet geschreven. Weet je wat er gebeurt wanneer je van New York naar the Keys reist? Het is alsof je hoofd, dat eerst vijf dagen volgepompt is met indrukken, onophoudelijke geluiden, zwoele metroritten en immense hoogtes plots leegggezogen wordt, naakt en doelloos achtergelaten.

Gebouwen komen maar net boven de grond uit. Elk huis, elke tuin, elke achtertuin heeft een verplichte boot, hier leven watermensen. Wij leven op slippers. Er is maar één weg. We kunnen niet verdwalen, niet mis lopen, geen blok te ver gaan.

Het lijkt alsof alle energie je lichaam verlaat, alsof de stilte je omarmt. ‘Look out crocodiles passing’ is veruit het spannendste wat we onderweg tegen komen. We slapen alsof we vijf dagen niet geslapen hebben. Housekeeping maakt ons wakker.

Ik verbrand omdat ik in zee lig te dobberen. Het water is licht turquoise, rimpelloos. Ik dobber van ’s ochtends tot ’s avonds. Sommigen zien een haai. Ik niet, mijn reactievermogen is ergens tussen NYC en the Keys in de lucht op gegaan.

Harriette’s is vlakbij, op fietsafstand. Wanneer je Amerikaanse romans leest en daarin beschreven wordt hoe je je ontbijt kan samenstellen met eieren en spek en muffins en pannenkoeken en wafels en alles met de gewenste saus op één bord, dan ben je hier aan het juiste adres. Elk bord wordt overgoten met een heerlijk overdreven gastvrijheid ‘Hi I’m Eileen and I’ll be your waitress for today.’ Wij blijven dus teruggaan, gewoontedieren wanneer het ergens goed is.

Ik heb te weinig dagen geboekt.