Onze laatste dag in New York, onze laatste te bezoeken wijk. We hebben Time to Momo op onze manier afgewerkt. De meeste van mijn met fluostift aangeduide to do’s staan op ons palmares. Sommigen waren minder dan verwacht en zou ik misschien moeten ont-fluo-en. We hebben straten doorzwerfd, blok na blok, de rode lijnen volgend op het plan, ons af en toe afvragend wat het nu eigenlijk is wat we zouden moeten zien. We hebben kilometers gevreten.

Veel meer momenten zijn uniek en onvergetelijk geweest. Ik moet het New York nageven, hoe groot en groots het ook is, wij zijn familiaal warm welkom geheten. Je kan het oppervlakkig noemen. Voor vijf dagen is dit echter niet erg. Ik zoek geen diepgaand emotioneel intelligente relaties, casual conversation bevalt mij prima.

Vandaag staat Harlem op het programma. We pikken op 5th Avenue het einde van de Wereldbeker mee, zonder al te groot enthousiasme, want #wearebelgium en ik smaak op dit moment Frankrijk niet al te zeer. We starten onze wandeling richting Harlem in Columbia University, Ivy League en voor een groot deel in de stellingen. Mijn bedoeling is door Riverside Park te slenteren, volgens New Yorkers het mooiste park. Op de één of andere manier raken we echter verzeild in Morningside Park. Ik heb, denk ik, mijn ingebouwde kompas ondersteboven gezet. Wel, het is ook groen en het heeft gras, struiken en bomen, dus we doen het er maar mee.

We horen Harlem naderen, het geluid van muziek schallend uit luidsprekers van opengedraaide autoramen, van draagbare radio’s op straat gestald, van luid gesticulerende en converserende zwarte dames, zowel in hun telefoon, tegen zichzelf als tegen hun al even mondig gezelschap, van in een volledig lila pak geklede preachers. Een ander New York, het leven speelt zich hier op straat af. Misschien zelfs meer het echte New York. Het New York dat zich niet speciaal voor zijn bezoekers mooi heeft opgemaakt en zijn gekunstelde gezicht heeft opgezet. Het leven zoals het is.

We bezoeken niet echt iets. We wandelen langs Apollo Theater en door straten met houten porches en trappen omhoog tot aan de voordeur. Iets zegt me dat we ons nog steeds in het gegoede deel van Harlem bevinden. Onze maag begint te rammelen. We hebben energie nodig om onze lange wandeling te kunnen voeden. We trekken naar Lido, een gegeerd Italiaans restaurant.

We zouden het niet kunnen missen. Het terras staat over het trottoir uitgestald. We krijgen een tafel geperst tussen erg verbaal sterk en levendig enthousiast converserende, hoofdzakelijk vrouwelijke gasten. We zetten onze volumeknop hoger om elkaar te kunnen verstaan. Erik heeft een wel zeer schelle achtergrond aankleding.

Mijn telefoon trilt. En geen vijf minuten later, wat een onwaarschijnlijk heerlijk uniek en onvergetelijk moment : één van mijn liefste vriendinnen wandelt het terras op. Wij omhelzen alsof het jaren geleden is dat we elkaar nog gezien hebben. Het voelt op dat moment als thuis in New York. Kristin, Maarten en de jongens zijn de avond voordien gearriveerd en zijn vandaag naar ons op zoek gegaan.

We voelen ons vereerd en buitengewoon liefdevol verwend. Wegens gebrek aan plaats op onze levendige stek, rijdt Maarten – niet te geloven, hij manoeuvreert alsof het niks is met de auto door New York – twee blokken terug en zij veroveren een tafel in Vinatería. Wij vergezellen hun en voor de volgende drie uur, doen wij wat vrienden doen : we lachen, we babbelen, we proeven van elkaars borden, Maarten en Erik delen hun bier.

Onze laatste namiddag in New York en de mooiste afsluiter die we ons hadden kunnen wensen. We vertrekken met een rijk gevuld hart en wederzijds de beste wensen voor een schitterende reis, een warme knuffel en een laatste zwaai in het WTC metrostation naar huis. Wij vertrekken deze nacht naar Florida. Maarten en Kristin starten hun verovering van New York.