Donderdag. Compleet verfrommeld, leeggezogen, volgepompt. marathon gewandeld, zeventig verdiepingen op The Rock.

Het begin, de metro. Lijn 1-2-3 heeft stroompanne, gebrek aan stroom. Hij raadt ons plechtig aan A-C-E te nemen. Gezien iedereen van 1-2-3 op A-C-E moet, heeft A-C-E vervolgens gebrek aan lucht. Het is nog geen 09.00 uur in de ochtend en ik voel de eerste parel over mijn rug glijden.

Gisteren hebben we 15.2 km gewandeld. Erik heeft me vanmorgen vriendelijk gezegd dat hij het zou appreciëren dat we vandaag minder stappen zouden zetten. Ja hoor. West Village en de High Line zitten in onze benen, wanneer ik noodgedwongen een stop maak voor pleisters. Mijn twee blaren van gisteren hebben vriendinnen gekregen. De dame in de farmacie verwijst ons ijverig naar de snelkassa, enkel voor creditcards. Je scant zelf en betaalt zelf. Veel sneller dan een reguliere kassa. We hebben haar vier keer moeten roepen omdat ons gerief weigerde. De snelkassa was een getimede tegenvaller.

Erik verzorgt professioneel mijn voeten, hem gepresenteerd op de rand van een bloembak en ik ben weer helemaal als nieuw. Volgende stop Grand Central Terminal, pracht en praal in een treinstation gegoten. We willen een hap eten van de Northern Food Market, maar wegens gebrek aan plaats om onze vermoeide lichaamsdelen over een stoel te draperen, besluiten we deze heerlijkheden voorbij te laten gaan en ons hongerige geluk elders te beproeven.

Op weg naar voedsel voegen we de Public Library nog aan ons palmares toe, toegegeven, ook mooi, maar licht overschaduwd door haar nabije stationsbuur. Ze scoort echter op de valreep één glorieus doelpunt : in haar achterste regionen verstopt ze Bryant Park met gras, duizend tafels, drieduizend stoelen, een podium, een bar, een bistro, een grill, een voedselkraam en heerlijk zichzelf wezende New Yorkers. Wij eigenen ons voor de komende zevenennegentig minuten een tafel toe in de bistro ‘I am Helena and I’ll be at your service. Call me if you need anything.’ Sauvignon, bier, gratis water en voor de meisjes ‘a free refill’. De naar andere tafels voorbijwandelende gerechten zien er voluptueus uit. Eens op ons bord smaken ze iets minder, maar het feit dat we buiten zitten, in het groen, op vijftig meter van de hitsig klaxonerende stad en Helena aan onze zijde hebben, maakt veel goed. Onze tip wordt zelfs voor ons uitgeschreven en beslaat de onderste drie lijnen van de bill, 18%, 20% en 22%, lekker geen hoofdrekenen meer na twee glazen wijn.

De massa op straat wordt dikker en dikker en zuigt ons richting Times Square, Marie’s hoogtepunt van de reis, mijn neon hel in gedachten. Het is over the top, compleet plat commercieel toeristisch, maar het verrast me tegelijkertijd met puur enthousiast in duizend beelden flikkerende kermis, wandelende vrijheidsbeelden, supermannen en naakte Amerikaanse vlaggen. Ik trek een foto van Erik met Marie en Julie links en rechts van hem, iemand met een serieus grote camera vraagt of hij ook een foto mag nemen!?!

Onze eindbestemming van de dag ligt zeventig verdiepingen hoog, Rockefeller Center, Top of the Rock. Ik sta in de ons katapulterende lift te blazen, hoogtevrees mentaal onderdrukkend. Ik vind de Eiffeltoren al verschrikkelijk hoog. The Rock is echter anders, hij ‘wiegt’ minder voelbaar en er is the guard die ons aanspreekt en vervolgens overschakelt naar accentloos frans, want voor buitenlanders spreken alle Belgen frans. Nederlands kan hij niet, zegt hij, maar zijn frans is vlot van tong. Zeventig etages hoog en ik converseer frans in New York.

Ik heb Erik vanmorgen minder dan vijftien kilometer beloofd. We eindigen op 17.6 met elastieken benen, kloppende voeten – Mijn professioneel en liefdevol in bandages verpakte blaren hebben het goed overleefd. – en Chicken over rice, ons aanbevolen door een stamgast van de foodtruck onder ons hotel. We gooien ons op een stoel aan een tafel aan de waterkant en scheppen per twee uit een bak. Marie en Julie zonder saus. Erik en ik met ‘witte’ saus en medium spicy. Ik durf eerlijk niet zeggen of mij nog smaakpapillen resten. Delicious fast food in een glorieuze setting. De meisjes gaan naar boven. Erik en ik tellen de seconden van de ondergaande zon aan onze millionairstafel.