Ochtend. Ik kom net bij Rita aan voor onze pre openingsuren babbel. Wel, het zou pre openingsuren moeten zijn, maar ondertussen is het geëvolueerd naar een babbel met extra’s, waardoor we vaak après openingsuren belanden. Ik krijg telefoon van mami. Ze belt tegenwoordig wel elke ochtend om te vragen voor wie en voor welk examen ze een kaars moet aansteken en of het een grote, al dan niet gewone of eventueel zelfs twee of meer kaarsen moet zijn. Deze ochtend hebben we dit gesprek echter reeds gehad, het betreft dus een ander en nieuw onderwerp.

Of ik even tijd heb? Ze heeft een verhaal, maar als ik niet even tijd heb, dan kan het wel wachten en moet ik haar later maar terugbellen. Ik drink dus heerlijk mijn koffie in de exuberant bloeiende tuin van Rita en iets na tien neem ik weer contact met mami. Ze zegt opnieuw dat ze een verhaal heeft, een wonderbaarlijk verhaal. Zij heeft gisteren telefoon gekregen, van een overbuurvrouw uit de Hannekesstraat. Ik bereid me voor op een vertelling in de zin van ‘ken je nog die van die van die’. Het wordt een ander verhaal.

Mijn grootouders woonden in de Hannekesstraat, in Dessel. Mijn grootvader is jong overleden, veel te jong. Hij is zo iemand die je je alleen maar met een lach herinnert, een brede lach, één van oor tot oor en met zilveren krullen rond zijn hoofd. Zijn naam is Jef, kort voor Jozef. Hij sleutelt, in zijn ‘koten’ achteraan in den hof aan kevers, Volkswagen Kevers. Hij heeft ooit ook een gocart met motor voor ons gebouwd, eigenlijk gewoon een blote motor, met een zetel op en vier wielen eronder. Daarmee mochten we achter op het veld crossen. Als ik me goed herinner, zijn we er ook een keer mee tegen de muur gereden, omdat we te snel gingen en niet snel genoeg een bocht konden nemen. Hij knutselde voor ons ook een kegelbaan in elkaar, met kegels die echt de hoogte in gingen wanneer je raak gooit, en een massief ijzeren schommel met zo’n paard waarop je tegenover elkaar zit en elkaar de hoogte in duwt. Mijn broer ging ooit niet snel genoeg opzij en hij kreeg het paard en een gat in zijn hoofd. Voke zat altijd in zijn ‘kot’ en hij hing altijd vol smeer en hij lachte altijd.

Gisteren. De deurbel van de overbuurvrouw van de Hannekesstraat gaat. Twee jongemannen van in de dertig staan aan de deur. Of zij misschien iemand kent met de naam Jef Cauwenberghs. Ochottekestoch, deelt zij de jonge heren mede, Jef is lang overleden en Emma zijn vrouw is een paar jaar geleden ook naar hem gegaan. Hun huis tegenover is verkocht. Dan vertelt één van beide jongelui zijn verhaal. Hij heeft toen hij tweeëntwintig was een zwarte kever gekocht. Hij heeft gedurende meer dan tien jaar gesleuteld om de auto weer helemaal in orde te krijgen. In de auto vindt hij een foto, van een man met zilver krullend haar, met een lach op zijn gezicht, poserend tegen de kever. Hij vindt in de auto ook een factuur, van een garage, waar onderdelen zijn aangekocht.

Hij heeft deze garage gebeld en zij hebben hem de naam Jef Cauwenberghs gegeven en ‘de Hannekekesstraat in Dessel’. Deze jongeman en zijn kameraad komen uit Torhout, een beetje aan de andere kant van België en zijn uren onderweg geweest, naar Dessel, want zijn kever rijdt niet sneller dan negentig. Hij komt vandaag zijn auto aan Jef laten zien.

En opnieuw welt er nu bij het schrijven een traan in mijn oog, zoals ik daarstraks bij ons mama’s verhaal een traan in haar stem hoorde en één aan mijn wimper voelde. Dit zijn verhalen om te vertellen. Dit zijn echte verhalen, over echte mensen en voke zou dit zijn mooiste verhaal vinden.

De overbuurvrouw heeft samen met de jongemannen en met de broer van mijn grootmoeder, nonkel Floran, die nog steeds kras en ruim negentig plus, in de Hannekesstraat woont, een glaasje gedronken op haar terras. Ze vertelt de twee jonge heren dat de dochter van Jef nog leeft en in Vosselaar woont. De trotse eigenaar van de kever zegt, dat hij zeker contact zal opnemen, maar dat hij nu geen tijd meer heeft om langs te rijden, want tegen negentig per uur is het nu al een dagtrip geweest vanuit Torhout en hij moet die nacht weer terug thuis zijn. Hij is truckchauffeur en de volgende dag moet hij opnieuw de baan op.

Dit is het verhaal van mami en het verhaal van de overbuurvrouw en het verhaal van de jongeman met de kever en het verhaal van mijn grootvader en nu mijn mooiste verhaal. Dankjewel om te luisteren. Ik heb het met liefde verteld.