Ik heb een ganse zondag en maandag doorgebracht zonder iets te doen, zonder een wekker, zonder een agenda. Als ik heel goed nadenk, dan denk ik dat mijn wezenlijke activiteiten beperkt gebleven zijn tot het inladen van twee wasmachines en drie afwasmachines. De wasmachines gevuld met elk wel twintig verschillende zomer kledingstukken waartussen de meisjes wisselen gaande van het tijdsbestek van de ochtend tot de avond. Mooi weer vraagt blijkbaar een zeer uitgebreide garderobe.

Mijn schenen zijn vandaag lichtjes rood. Zoals het hoort, na vlak voor de middag, zo tussen kwart na elf en twaalf uur, even niksdoend in de tuin, op een zetel, in de zon gelegen te hebben. Ik denk dat zelfs mijn verstand in vakantiemodus geweest is, zonder enige hersenactiviteit wat dan ook. En als ik al nagedacht zou hebben, dan heeft het onderwerp weinig belang gehad, want ik herinner mij er niets meer van.

Ik denk dat ik gerust mag stellen dat mijn enige noemenswaardige wapenfeit dit weekend, mijn stap in de wereld op zaterdagavond geweest is. Toegegeven, ik heb de eerste helft van zondag een voorzichtige recuperatie ingebouwd, wegens dat onoverkomelijke laatste heerlijke glas rosé.

Erik heeft me overtuigd nog een keer mee naar een optreden te gaan. Ik heb er wel voor gezorgd de avond in te zetten op mijn manier, met heerlijke vrienden en liefde voor de maag. We spreken af in De Academie, met de meisjes en Liesje en Fred en ik neem op de valreep ook nog Caroline en Rita op sleeptouw. We hebben gereserveerd voor zes, maar zijn dus met acht en dat is gewoon zoals een tafel hoort te zijn, onvoorspelbaar en iedereen welgekomen.

Heel even was er ook nog een kans dat we met negen zouden zijn, want de ‘bandjesman’, een waarlijk enthousiast figuur dat helemaal gekend was door onze Marie – zij had op Pukkelpop reeds een keer met hem ‘gesocialized’ – vond twee mannen en zes onweerstaanbare vrouwen wel een heel erg verleidelijke setting. We hebben afgesproken om hem de volgende keer op ons vast terras op Pukkelpop te ontmoeten (Marleen, je weze bij deze reeds een beetje voorbereid. ps Trouwens, Fred heeft voor de uitnodiging gezorgd! 😱).

Na het eten trekken onze tafelgenoten zich elk naar hun specifieke activiteiten en huiselijke verblijven terug. Erik en ik besluiten bij de eerste tonen van de Equal Idiots tot een acte de présence op het binnenplein van De Academie. We zijn niet de jongste, – eerlijk, dat zijn we tegenwoordig nog zelden -, maar we vallen ook niet helemaal uit de toon. En ik moet toegeven, ze zijn goed. Zij zijn met twee, en ze zijn bijna perfect. Helemaal perfect moet niet, want dan zouden ze niet meer zijn wie ze zijn.

De mise en scène, het binnenplein van de voormalige Academie voor Schone Kunsten, draagt bij tot de sfeer van het moment. Mensen dansen. Heel even staat er zelfs een erg enthousiaste fan op het podium. Haar bier vliegt ondertussen in het rond, maar ook dat hoort bij het moment.

De afterparty is niet voor mij, te heet, te druk, te jong. Liesje stuurt een dankjewel voor het heerlijke eten samen. Ik stuur dat ik deze avond noteer in mijn dagboek van onvergetelijkheden.