Ik heb gisteren de meest bizarre autorit gehad, achter in de camionette van Erik, gezeten op een kruk, met mijn armen dicht om Rudolf. Gillend bij elke drempel, kreunend in elke bocht, hij en ik samen. Rudolf wachtte ons op aan het atelier van de Academie voor Schone Kunsten, ontsproten aan de creatieve geest en scheppende handen van Ann en haar assistenten. Ik denk niet dat hij genoten heeft van de rit, ik ook niet.

Erik heeft hem bij aankomst in zijn armen getild en met aandacht voor zijn geamputeerde gewei – één helft hebben we lokaal en chirurgisch moeten verwijderen wegens te groot en niet compatibel met de camionette – rechtstreeks in zijn nieuwe veld gezet. Ik heb zijn elastieken nog om poten en lijf gelaten, omdat ik vrees dat door het schokken zijn schorsige huid gelost is.

Hij mag de nacht rusten, bekomen van emoties, wennen aan zijn nieuwe verblijf. Erik haalt bij de schrijnwerkerburen een nietpistool, ik leg mijn hotmeltpistool klaar. Vandaag, donderdag is de etalage een operatiekwartier. Rudolf wordt opnieuw heel. Morgen, vrijdag moet hij weer edele Rudolf zijn, klaar om Santa’s kar te trekken en te schitteren in de kerstetalage van Bing&Ella.