Paris plage.

We hebben het ondertussen zo vaak gedaan, en toch is het elke keer weer anders. Hoe vaak kan een stad je blijven verrassen. Parijs is aan ons gegroeid. Het heeft tijd gekost, slechte restaurants, verloren lopen in verkeerde buurten. Wij zijn wandelaars, bovengrondse ontdekkers. Ondertussen zijn we geroutineerde toeristen, nog steeds zeulend met een fototoestel, maar zonder kaart en met een vaste bistro. We bezoeken dingen, plaatsen, het ene gepland, het andere omdat Erik er de vorige keer een glimp van heeft opgevangen. We staan ’s morgens bijna voor dag en dauw bij de Colonnes de Buren, aan het Palais Royal. We hebben nog maar net onze ogen weer opengeperst na door de Thalys op Paris Nord te zijn uitgespuwd.

Het is een paar uur werken geblazen om vervolgens tussen een van joie de vivre claxonnerend Parijs aan onze voettocht te beginnen. Uitgehongerd belanden we in onze favoriete bistro, in onze favoriete buurt, Le Compas – Rue Montorgueil. Alweer, hoeveel weinig verrassende habitudes kan een mens hebben, maar hoe eeuwig zalig. We bestellen Le Minuty, le rosé qu’on boit avec des amis. Erik en ik zijn deze keer maar met zijn twee, maar wij zijn zeker vrienden, dus le Minuty moet en zal het zijn.

We zitten echt meer dan één uur, mss zelfs twee. Waarom niet? Op genot staat geen tijd. Erik tovert vervolgens een verborgen, kleine, betoverende Passage uit zijn zak, wanneer we onze voeten traag voor elkaar slenterend in de richting van de Seine bewegen.

We dalen af bij Le Pont Neuf en speciaal voor ons staat daar de start van de opbouw van Paris Plage. Ik weet niet of het dat werkelijk is, maar zo noem ik het. Mensen lopen op blote voeten, rosé en bier en karaffen water, zonnebrillen en rode schouders. We trachten de aantrekking te weerstaan. We wandelen twee bruggen verder, maar draaien terug.

Hoe kunnen we anders dan onze laatste uren en minuten slijten op dit terras? We zeggen niet veel, eigenlijk zijn we doodmoe, niet leeg moe, maar vol moe van een heerlijk amoureus Parijs, van genieten, van veel te weinig slaap, van een zon die speciaal voor ons van achter de wolken is gedoken en de Seine in bliksemlicht zet.