We hebben het gehaald. 2017. 1 januari 22.30u. Alles is opgekuist. Allez, bijna alles. Hier en daar dwarrelen er nog bewijzen. Resten van gezelligheid. Van familiale knuffels. Van niet bloedverwante aanverwante knuffels. Deze laatsten komen ondertussen reeds zolang in onze living dat ze bijna meubilair geworden zijn. Dus ze worden ook als familie beschouwd.

De ene heb ik opgescharreld in mijn eerste jaar Leuven. En hoewel we mijlen uit elkaar wonen, lijkt onze dichtheid toch werkelijk wetenschappelijk uniek. Anderen heb ik verleid aan een toog op de hockey. En op de één of andere manier maken wij een zeldzaam unieke combinatie. Die op eender welke avond en eender welk moment altijd bij elkaar thuis lijken te komen. En ik heb mijn buurvrouw. Wonderlijk. Van De Verwondering. Tijd smeedt liefdes. En vriendschappen. Met koffie en lingerie. 

Tussen dit alles heb je dan familie. Die genoegen en plezier vindt in al mijn aangebreide vrienden. Zij passen zich aan. Aan gesprekken. Aan leeftijden. Aan onze kinderen. Die er zijn. Gewoon zijn. Omdat te weinig geslapen en te weinig geslapen. Maar ze zijn er. En dwarrelen ook. Tenslotte. Net wanneer we denken dat de avond naar een einde bolt. Zachtjes naar een slot deint. Gaat de bel. 

Caroline. En Jurgen. En hoe zou ik het anders hebben kunnen eindigen. Of inzetten? Hoe zou ik een nieuw jaar kunnen beginnen? Dit is zoals het moet zijn. Zoals een nieuw jaar moet beginnen. Met vrienden. Met familie. Met al degenen, die je dierbaar zijn. En eindeloos in de tijd. En een stukje van je hart uitmaken. Dankjewel lieve vrienden! Voor 1 januari 2017.