Dit moet er eerst uit. Ik heb nog veel werk. Maar dit. Moet. Er. Echt. UIT. Ik word anders gek. En mijn hoofd blijft vol. En dan kan ik   NIET   werken. En niet eten. En ik EET graag. Dus jullie krijgen het gepresenteerd. Voilà.

Ik plan een reis. Ik moet er even tussenuit. Wij moeten er even tussenuit. Tijd voor ons vier. Rust. En niks anders. Gewoon. Wij. Vier. En ik twijfel even. En vraag wat rond. Want Erik en ik vinden dat het iets bijzonders mag zijn. Julie is 18. Marie is 16. Het moet dus iets anders zijn.

En in gedachten ben ik ondertussen op meer dan tien bestemmingen geweest. Ik doe dat graag. Reizen in gedachten. Is de helft van de vreugde. En uiteindelijk beslis ik. Rust blijft prioritair. Dus ik doe geen stad. Ik wil een palmboom.  En gisteren boek ik. De vlucht naar de palmboom. Erik is op de hoogte. De meisjes ook. Erik weet op welk strand de palmboom staat. De meisjes niet.

Ik boek de ticketten. Rechtstreeks bij de maatschappij. Online. Zoals ik al honderd maal gedaan heb. Piece of cake. Ik twijfel nog heel even over flexibele ticketten. Nee. Hoor. Niet nodig. We vertrekken reeds binnen twee weken. Waarom zouden we in godsnaam flexibel moeten zijn. We willen gewoon op, onder, naast onze palmboom. Niet flexibel.

Een onmiddellijke bevestiging. Ik loop op wolken. Echt waar. Ik kan dat. Op wolken lopen. Ik kan zo naar iets uitkijken. Dat het werkelijk moeilijk is om me dan ergens in de buurt van de begane grond te treffen. Ik stijg meteen op. Ik begin onmiddellijk voor te genieten – Zoiets als voordrinken, maar dan zonder alcohol. – Te proeven. Mijn palmboom te voelen.

Erik drinkt koffie vanmiddag. Bij mij. In mijn keukentje. Slash stockruimte. Slash boekhoudruimte. Op een klein laddertje. Zit hij. Mijn stoelen zijn bezet. Door stock. Door papieren. Door alles. Hij vraagt waar we eigenlijk exact naartoe gaan. Ik zeg de naam van ons eiland. Je.

Hij leest. En leest. En vertelt wat hij leest. En zegt dat hij daar ook wel eens gaat duiken. Dat doet hij graag. Rust. Onder water. En dan zegt hij. En dan stort mijn wereld in. Ik land. Plat. En hard. Dat je in november niet naar ons eiland-je op reis moet gaan. Dat het daar regent. En ik google. En het land van ons eiland staat bekend als een zon-winter-vakantiebestemming. Waar de moesson eind oktober voorbij is. Waar in november af en toe een korte, warme tropische bui valt.

Dus dat land is echt wel okee als zon-winter-vakantiebestemming en als voedingsbodem voor deftige palmbomen. Ons eiland echter. Ligt nAAst dat land. En ligt in een andere moessonregio. Moet niks hebben van de moesson die over het land passeert. En begint pas in oktober/november met haar eigen persoonlijke moesson. – Ik wilde eerst zijn eigen schrijven, maar gezien de grillen en eigengereidheid wordt het dus haar eigen. – Lieve dames, het ligt werkelijk op nog geen veertig kilometer van het land verwijderd. En is een scheet groot. Excuseer mijn taalgebruik. Hallo!!! Waarom in hemelsnaam kan je dan niet gewoon met de land-moesson mee doen?!?

Geloof me vrij. Ik heb ondertussen alle weather forecast en meteorologische instituten afgeschuimd. En ja hoor. Er is een patroon. In november. Een nat patroon.

En ik heb al naar de luchtvaartmaatschappij gebeld. En nee hoor. Ik kan de reis niet annuleren. Ik kan wel wijzigen. Maar dan moet ik    heel   heel   heel   veel bijbetalen. Want ik ben niet FLEXIBEL. Dus nu willen zij ook niet graag flexibel zijn. Alle begrip.

Echt. NIET.

Nu moeten we kiezen. Ofwel keer ik mijn spaarpot binnenstebuiten. En doe ik mijn ogen dicht. En doe ik alsof ik een tijdelijk geheugenverlies en mentale disruptie heb, wanneer ik het extra bedrag overschrijf. Ofwel nemen we het risico. Meteorologen zeggen dat het weer onvoorspelbaar geworden is. Opwarming van de aarde. En dergelijke. November zou dus wel eens de droogteprik. In plaats van de natte prik. Kunnen zijn.

We zijn nog niet vertrokken. Er is nog niets beslist. Het is alvast bijzonder. Het is alvast anders. Ze zijn 16. En 18. En ze weten niet wat hun te wachten staat.