Zondagochtend. Ik heb geen benen meer. Geen voeten. Ik heb vier uur geslapen. Ik heb genoten. Bijna zoveel dat het teveel zou kunnen zijn. Maar het was net niet, teveel. Het was op het randje. Het was een feest. Tongstrelend. Oogstrelend. En ik heb mijn hakken gedragen. Ik heb ze vaak mee op reis genomen. En dan gingen ze van de slaapkamer tot de liftdeur. Maar nooit tot in het restaurant. Omdat dat gewoon ik niet was.

❤️

Maar zaterdag heb ik ze gedragen. En van de auto tot aan de feestdeur, heb ik Erik vijf keer gevraagd om trager te lopen. Maar ik ben binnen gekomen met mijn hakken. En voor de allereerste keer ooit, hoorden ze daar. Ze waren gemaakt voor dit feest. Want deze hakken zijn uniek. En dit feest was uniek. We hebben genoten aan tafels, wit, Puur wit.

❤️

En Britta zat bij ons. En toverde ons even mee naar Argentinië, met haar verhalen. Een droom. En vervolgens loste ik een taxiprobleem op, van een dochter die uit Turnhout ’s nachts weer thuis moest raken. En ikzelf loste het niet echt op, maar zeldzaam unieke mami was taxi. Ik stond even op straat. En regelde de rit. Via gsm. Want in de tuin, op het tuinfeest, was de ambiance en het geluid, te luid. Dus Marie raakte thuis. En ik raakte weer binnen.

❤️

En ondertussen was er een hoofdgerecht. En hier ben ik mijn hoofd, en zinnen, bij verloren. Op genieten staat geen grenzen. Heel even was ik toen Britta kwijt. Maar Ann en Kris en Kristin en Maarten en mijn Erik vulden de sfeer. En terwijl wij ons nog tegoed deden aan Puur onevenaarbaar delicieus aards en onaardse gerechten, werd de dansvloer reeds onveilig dansend gemaakt. Ik heb mijn bord leeg gegeten. Ik heb mijn glas, rood, leeg gedronken. Ik heb mijn hakken aan gehouden.

❤️

En ik ben gaan dansen. En ik denk niet dat ik er nog weg geraakt ben, van de dansvloer. Ondertussen heb ik Britta weer gevonden. En af en aan komen Kristin en Maarten en Veerle en Geert en Peter langs. Mijn hakken doen het nog, en ik ook. Mijn armen zijn in de lucht en voor mij en weer boven mij. En ineens, zonder enige twijfel, op dat moment moeten het blote voeten zijn. Zelden zijn er blote voeten feesten. Dit is er één. Het is buiten, in de tuin, en mijn hakken hebben alles gedaan, maar nu, is het tijd, voor blote voeten.

❤️

En dan zijn er natuurlijk geen grenzen. Hoe ver, hoe groot, hoe hoog, hoe onder en boven, kan je dansen, op blote voeten? Onbeschrijflijk, ver! Zó ver, dat de tijd naar de ochtend neigt. Dankjewel liefste Veerle en Geert voor een tijdloos, onvergetelijk feest.

___________

BARE FEET.

Sunday morning. I feel no legs, no feet. I’ve slept four hours. I’ve savoured. So much that it could have been too much. But it wasn’t, too much. It was perfect. It was a party. Exquisite. Magical. And I have put on my heels. I have worn these several times before. I’ve taken them on my holidays. And then they went from bedroom to elevator. But they never made it to the restaurant. Because they just weren’t me.

❤️

But Saturday, I’ve put them on. The distance from our car to the partydoor, I’ve asked Erik five times to slow his pace. But I’ve made the entrance with my heels. And for the first time ever, they belonged. They were made for this party. Cause these sandals are unique. And this party was unique. We’ve enjoyed savorously at tables, white, Pure white.

❤️

And Britta joined us. And she beamed us up to Argentina, with her stories. A dream. And then, I had to solve a taxiproblem, concerning a daughter, mine, who in the middle of the night had to get home. And it was not I who really solved the problem, it was Mami, deliciously unique. I was standing in the street, organizing and coordinating through my cell. Cause in the garden, at the party, the ambiance and the music, were too loud. So Marie got home. And I got back inside.

❤️

Meanwhile, there was the maincourse. And here I lost my head, my senses. Pure delight has no bounderies. For a while, I lost Britta. But Ann and Kris and Kristin and Maarten and my Erik filled the atmosphere. And while we were still enjoying Pure delicious earthly and unearthly dishes, some already filled the dancefloor. I’ve finished my plate. I drank my glass, red, to the bottom. I still wore, my heels.

❤️

And I went dancing. And I don’t think I ever again left, the dancefloor. Meanwhile I found Britta. Or she found me. And on and off there is Kristin and Maarten and Veerle and Geert and Peter. My heels are still doing their thing, and so am I. My arms are in the air and in front of me, and above my head. And suddenly, without any doubt, at that moment, it has to be bare feet. Seldom, there are bare feet parties. But this is one. It is outside, in the garden and my heels did it all, but now, it is time, for bare feet.

❤️

And from that moment on, there are no bounderies. How far, how big, how high, how up, how down, can you dance, on bare feet? Magically, far! So far, that time becomes morning. Thank you my dearest Veerle and Geert for a timeless, unforgettable party.