Een ongeschreven wet.
❤️
Ik heb maandag iets ongehoords gedaan. Een ongeschreven wet verbroken. Iets wat altijd zo geweest is. En eigenlijk altijd zo had moeten blijven. In twijfel getrokken. Ik heb maandag. Frietjes gebakken. Normaal doet Erik dit. Hij doet het al jaren. Op maandag. Verse, eigengebakken frietjes. Met sla. En witloof. En tomaatjes. En pijpajuin. Eenvoud siert. En zo lekker.

.

Maar Erik moest collectie gaan kiezen. Een beetje zoals ik. Maar dan met tandwielen. En spaken. En ik dacht. Omdat ik mijn laatste vrije maandag had. Dat ik wel eens een frietonderneming op kon zetten. En ik zoek het op. Op internet. Echt. Waar. Want ik heb nog nooit zelf frietjes gebakken. En ik kies Jeroen Meus. Omdat ik hem wel een frietman vind. En ik schil en snij. En ik zie al meteen, de mijne zijn dikker dan die van Erik. Want Jeroen Meus zegt 13 mm. En volgens mij zegt de chef van Erik minder. Want die van mij zijn dus dikker.

.

.

We zitten aan tafel. Marie, Erik en ik. En dan valt het woord. HET woord dat alles verandert. Dat zekerheden onzeker maakt. Dat de friet- en de maandagcultuur, verandert. Ze zijn lekker. Mijn frieten. Niet gewoon lekker. Maar gewoon onweerstaanbaar. Luchtig. Krokant. En Marie zegt. Papa, die van jou zijn ook wel lekker hoor… Er zijn geen zekerheden meer in het leven.