Wel, ik wilde eerst een hele andere tekst schrijven. Over een namiddag vol exotische schonen in Knokke. Het laatste halfuur is er echter iets helemaal anders aan de orde gekomen. En uiteindelijk is dit dan wel hetgeen waar ik het over wil hebben. Het is volgens mij iets waar elk van ons op één of ander moment wel eens bij stilstaat.

Niet te serieus. Zo zitten wij bij de familie Lauwers niet in elkaar. Maar we zijn er wel. Altijd. Voor elkaar. Zo zitten we wel. In elkaar. féfé is geopereerd. Tussen haakjes. féfé is Xavier en hoort eigenlijk Opa te zijn. Xavier was echter voor de kinderen te moeilijk om uit te spreken en werd féfé. En toen vond féfé féfé veel cooler klinken dan Opa en Xavier. En is het dus féfé geworden. Voor iedereen. Eigenlijk.

Dus féfé is geopereerd. Aan zijn hart. Routine. Ik weet het. Iedereen zegt het mij. Maar het blijft zijn hart. En het blijft féfé. Nu is alles goed verlopen. Absoluut. En er zijn vrienden die kaarsen gebrand hebben. Herinneringen aan momenten met féfé. Dat weet ik. En er zijn klanten die kaarsen gebrand hebben. Lekkere. Dat weet ik. En er zijn vrienden en klanten die berichten gestuurd hebben en op fb geantwoord hebben. Dat weet ik. En dankjewel allemaal. Echt. Want op de één of andere manier, is een hartoperatie geen routine. En zeker niet. Voor féfé.

In elk geval, féfé is ok. Hij is goed. Twee dagen later. Maar hij heeft weinig longinhoud. Wat wil zeggen dat hij weinig kan. Zeggen.

En dit is nu het moment dat ik van oorspronkelijk onderwerp veranderd ben. Want natuurlijk. Je hebt het gezin. En je hebt de familie. In zo’n geval. Maar op de één of andere manier denk je niet meteen aan die fietsmakkers. Die vrienden. Die je zelf eigenlijk nooit ziet. Want ik zit niet op een fiets. Tenminste niet met zo’n broekske.

En dan blijkt. Vanavond. Dat die fietsmakkers te popelen staan om féfé te bellen. Om ik weet niet wat tegen hem te vertellen. Waarschijnlijk hoe snel ze gereden hebben. Of achter welke schone poep ze gereden hebben. Of waar ze een pint gedronken hebben nadat ze gereden hebben. Ik was hun totaal vergeten.

Dus zij willen graag bellen. Om te vertellen wat ze altijd tegen elkaar vertellen. Maar féfé heeft nog geen adem. Ik heb hun dus gevraagd om de meest smartphone gerichte onder hun te engageren. En fotookes en berichtjes van hun door te sturen. Wel gewoon via sms wel te verstaan. Want féfé kent niets anders.

Dankjewel fietsmakkers om féfé jong te houden!