Het zit ‘m werkelijk in de kleine momenten.  Soms gebeurt er iets, onooglijks.  Dat minuscule ding echter, maakt je dag.

Ik sta in de file en weet het nu al : ik kom te laat.  Ik moet echt niet ver rijden.  Eigenlijk gewoon rand Turnhout naar centrum Turnhout.  Ik draai uit mijn recent verschrikkelijk lelijk nieuw aangelegde en vroeger charmant, maar traag plattelandsweggetje de grote baan op en sta stil.  Zeker een kilometer aanschuiven.

Geduld wijst uit dat de lichten op het grote kruispunt stuk zijn en dat we op menselijke attributen aangewezen zijn, twee enthousiaste agenten in fluo oranje.

Ik schuif aan.  Meer valt er niet te doen.  En luister naar de radio.  Ik ben helemaal geen kenner.  Ik hou van muziek.  Op een gegeven moment is echter mijn geheugen ermee opgehouden namen van groepen en nummers op te slaan.  Ik herken dus alles, maar weet geen enkele artiest te benoemen.

Af en toe is er een uitzondering.  Zoals vanochtend.  Bazart.  Waarschijnlijk gewoon omdat ik omstreeks dezelfde tijd gisterenochtend hetzelfde nummer gehoord heb naar aanleiding van hun optreden in de AB.  Liever snel naar de hel dan traag naar de hemel.  Gezien concentratie in een stilstaande file wel even de andere kant op mag mijmeren, laat ik mijn leven in een contrasterend tempo even de revue passeren en realiseer me dat het bezongen concept mij zeker niet vreemd is.  Ik zit stil te genieten.  God wat een heerlijke momenten heb ik al meegemaakt.  Een beetje hel-momenten misschien.  Ik zou ze echter voor geen geld ter wereld willen inruilen voor de trage hemel.

In elk geval, ondertussen is de file gevorderd en sta ik op een duidelijke kijkafstand van fluo oranje strijdtoneel.  En terwijl Bazart zijn levenswijsheid declameert, zie ik HEM.  Een chic in zijn mond, een door de wind bespeelde licht grijzende haardos, middelbaar van leeftijd, maar zeker niet bezadigd, buik lichtjes over de broek uitgestald en de lange fluo oranje mantel nonchalant openhangend.  Geen plichtplegingen, gewoon verkeersregelende efficiëntie.

En man, wat heeft hij er deugd in.  Ik kan zijn arm-draaibewegingen bijna horen.  Hij zwaait, spoort aan, fluit.  En god, dan doet hij het!  Hij plooit zijn elleboog, maakt zijn hand tot een vuist, hij sjiekt, fluit, lacht, beweegt zijn arm op en neer als om te zeggen ‘Komaan mannen.  Gas geven!’  En ondertussen, bij mij in de auto, op de achtergrond ‘Liever snel naar de hel, dan traag naar de hemel’ en een ganse AB die uit volle borst meebrult.

Wat kan het leven toch schoon zijn.

Like Bing&Ella op fb en instagram en wordt af en toe getracteerd op overheerlijke lectuur.

_________________________________________________________________

RATHER GO FAST TO HELL, THAN…

It really is the little moment that matters.  Sometimes, the tiniest crosses your path and makes your day.

Traffic is dense.  And I already know.  I’m going to be late.  I don’t have to drive far.  Just the outskirts really.  I’m leaving my recently redesigned, but omg how can they create something so hideous, little country road and engage myself in a complete stand-still.  Cars, a mile long, not moving.

Patience will learn that lights at the crossroads aren’t working.  Human replacements are regulating traffic.  Two mighty enthousiast cops in fluorescent orange.

I queue.  All there is to do.  And listen to the radio.  I’m not a connoisseur.  I just listen to music.  At a certain moment in time my brain stopped registering names of songs and artists.  I do recognize everything, but I simply can not name them.

Once in a while, there is an exception.  As there is this morning.  Bazart.  Probably only because, at approximately the same time and place yesterday I heard them play, following their recent concert in the AB in Brussels.  Rather fast to hell, than slow to heaven.  Since concentration isn’t too big of an issue in view of the speed at which we drive, I let my thoughts linger.  I do realize that the concept of the song rather sticks to me.  I remember the sweetest moments.  Some might be called rather ‘hellish’.  Not in a million years however, I would trade them for slow heaven.

Anyway, meanwhile I did gain some field and I now can get a good look at the fluorescent orange working stage.  While Bazart is proclaiming its wisdom of life, I see HIM.  A gum in his mouth, wind playing his slightly greying hair, middle-aged, but certainly not sedate, a slightly growing belly and a carelessly worn fluorescent orange overcoat.  No strict formalities, just traffic regulating efficiency.

And by god, he is so much enjoying himself.  I almost can hear his arm going round and round.  He swirls, he encourages, he wistles.  And then.  He does it!  He folds his arm by the elbow, he makes a fist, he chews, he wistles, he laughs, he moves his arm up and down as to say ‘Come on guys, get a move on!’  Meanwhile, in my car, in the background ‘Rather fast to hell, than slow to heaven’ and an entire AB singing along.

Life can be gorgeous.