Bing & Ella is gevestigd aan een kruispunt.  Een idioot kruispunt.  Je mag er op geen enkele manier met je auto door.  Vroeger stonden er paaltjes om de auto’s tegen te houden.  Deze paaltjes gingen naar beneden telkens er een bus aankwam.

Deze paaltjes staan er nu niet meer.  Er waren auto’s die meenden toch snel over de naar beneden gelaten paaltjes te kunnen rijden.  Tot de paaltjes net op dat moment omhoog kwamen.  Nu zijn de paaltjes dus altijd naar beneden.

Ik sta vooraan aan de kassa.  Een meneertje begint luid te gesticuleren, dwz zwaaien met zijn armen en zijn stem verheffend.  Op z’n Turnhouts ‘Joenge, joenge, joenge toch!’  Tegen de bestuurder van een witte auto.  Een jonge bestuurder.  Ik hoorde wat hij zei.  Ik heb enkel glas.

Aanvankelijk dacht ik dat ze elkaar kenden en dat het een plezierig en enthousiast weerzien was.  Maar toen : ‘Joenge, joenge, joenge toch!  Da kost aa 240 euro…’  Volgens mij wist de bestuurder van de witte auto eerst ook niet goed wat de bedoeling was.  Hij zag alleen de uitbundig zwaaiende tachtiger.  Hij dacht waarschijnlijk dat het een nieuwe Tomorrowlandmove was die hij mocht aanschouwen.  Hij draait dus zijn raam naar beneden.

De kwieke tachtiger herhaalt nogmaals met krachtige stem en gezwinde bewegingen zijn verkeersadvies.  De jongeman kijkt lakoniek, zoals alleen de jeugd kan doen.  Ik zie mijn jeugd tenminste ook meer dan één keer op deze manier naar mij kijken wanneer ik bepaalde volgens mij noodzakelijke waarheden declameer.

De witte auto rijdt door.  Het meneertje mompelt nog wat in zichzelf, haalt zijn schouders op en kijkt met een innige gedachte aan paard en kar de wegrijdende jongeling na.

Ik durf ’s avonds en ’s zondags ook wel over de neergelaten paaltjes rijden…

Like Bing&Ella op fb en instagram en wordt af en toe getracteerd op overheerlijke lectuur.