Sommige nachten vraag je je af waarom je eigenlijk de moeite gedaan hebt om je pyjama aan te doen en in bed te gaan liggen…

Ik weet niet hoe het met jullie gesteld is, maar ik heb moeite met het verzetten van het uur.  Het zou misschien een beetje met de leeftijd te maken kunnen hebben.  Alleszins wil ik ’s avonds niet in mijn bed, ’s morgens daarentegen heb ik ook geen enkele zin om er weer uit te komen.

Ik lag gisteren dus eindelijk onder de pluimen.  Hoor ik aan de andere kant van de gang mijn jongste dochter hoesten.  Ik weet het wel : het is lastiger voor haar dan voor mij.  Maar toch, na een halfuur naar haar monotone concert geluisterd te hebben, besluit ik dat het tijd is voor de klassieke truuk, de hoestfles.

Vies, maar hopelijk effectief.  Niet dus.  Ik houd mij nog een twintigtal minuten in en ga dan resoluut voor de grote herschikking.  Ik steek drie kussens achter haar rug en deel haar mee dat ze beter lichtjes rechtopzittend slaapt.  Ze vraagt me of ik dat nu werkelijk serieus meen.  Ja hoor.  Echt.  Ik wil rust.

O wonder.  Het wordt stil aan het eind van de gang.  Ik weet niet of ze slaapt.  Ze hoest in elk geval niet meer.  Zalig.  Ik draai mij om.

Erik is verkouden.  Niet doodziek, gewoon zo’n lekkere kopvalling.  Niet te geloven!  Hij meent de ontstane stilte in te moeten vullen.  Hij snurkt.  Zacht maar volhardend.  Alweer wacht ik af.  Normaal draai ik hem om (tenminste, ik por tot hij zich geroepen voelt om van mijn irritante vinger weg te rollen).  Deze keer heeft het echter geen zin.  Hij ‘ademt zwaar’ langs alle kanten. 01.30 uur.  Nieuwe tijd.  Nog vier en een half uur te gaan.

Ik trek mijn kant van het deken over mijn hoofd en leg mijn hand er bovenop.  Ja!  Bijna weg.  Ik denk dat ik echt even in slaap gevallen ben.  Er zit iets extra’s op mijn hoofd.  Het beweegt en ronkt.  Niet snurken.  Mijn hemel, wie heeft er nu in godsnaam Bietel (poes) binnen gelaten?  Waarschijnlijk was ze bij één van de meisjes in slaap gevallen.  Op een gegeven moment wordt ze dan wakker en wil ze naar buiten.  Bijgevolg, meisjes deur open, Bietel op de gang, meisjes deur dicht, Bietel door de gang, Bietel kijkt naar mij, Bietel boven op mijn hoofd, ik wakker, ik uit bed, ik met Bietel naar beneden, Bietel in de wasplaats en deur naar de keuken DICHT.  Ik weer naar bed. 02.30 uur.

02.45 uur.  Pepsi (poes).  Ik vraag me zelfs niet meer af vanwaar hij nu weer komt.  Verstand op nul.  Uit bed.  Pepsi in de wasplaats.  Weer in bed.

03.10 uur.  SPEELTIJD.  Bietel heeft een speelkameraadje bij.  In onze slaapkamer.  Ik heb niemand om boos op te worden.  Waarschijnlijk heb ik zelf de deur naar de wasplaats niet goed gesloten en is ze er in geslaagd ze weer open te duwen.  Ze komt me trots haar nieuwe vriendje presenteren.  Jerry, de muis.  Alvorens mijn ogen goed en wel registreren waar ik eigenlijk naar kijk, is de kop er af.  Echt waar.  03.11 en 7 seconden en ik moet een massacre opruimen.  Ik grabbel poes beet, ga naar beneden, zet haar in de wasplaats, doe de deur dicht en schuif een keukenstoel tegen de deur.  Alles DICHT.  TOE.

03.19 uur.  Weer in bed.  Nog twee uur en eenenveertig minuten te gaan.  Erik snurkt.  Echt.  Niet om te lachen.

En toch val ik in slaap.  Misschien zit de vermoeidheid er voor iets tussen.

06.00 uur.  De wekker.  In godsnaam, wie heeft het ooit in zijn hoofd gehaald het uur te verzetten?  Eergisteren zou het nu nog maar 05.00 uur geweest zijn en had ik nog een luxueus uur te gaan.  Ik kruip uit bed.  Alweer.  Ik kleed me aan.  Ik ben in de winkel.  Lieve hemel, wat ziet de mat er zacht en verleidelijk uit.

Ik heb last van het zomeruur.  Het zal de leeftijd wel zijn…

Like Bing&Ella op fb en instagram en wordt af en toe getracteerd op overheerlijke lectuur.