Vrijdagavond. 19 uur. Ze is boos. Héél boos. En eigenlijk is dat lang geleden, dus het doet wel pijn. Het is heel erg duidelijk, want ze is met de fiets naar Turnhout. ’s Avonds. En dat doet ze nooit. Of toch zeer zelden. Niet zozeer omdat ik het niet echt graag heb. Alleen langs de grote baan. Maar vooral ook omdat ze toch wel graag met de auto gereden wordt 😉
Ze is dus boos. En eigenlijk met reden. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Ik heb iets gegeven en dan weer terug genomen. Een woord en een stukje vrijheid. Ik had haar de vrijheid gegeven zelf een bepaalde beslissing te nemen. Na een week van heen en weer springende zinderende gedachten (mijn eigen gedachten) over al hetgeen er wel zou kunnen gebeuren, heb ik dus dat beslissingsrecht weer ingetrokken. Ik vond dat ze niet mocht gaan, daar waar ze naartoe wilde gaan.
Intermezzo : ‘Ik’, zijnde vooral na overleg met mijn ventje die sowieso voor een resolute nee ging. In de verhaallijn is het gewoon makkelijker om het een ik-zij slagveld te maken.
Ze negeert dus. Berichten, gesprekken, knuffels, zoenen – ik krijg een schampschot op de wang. Ik kan haar natuurlijk geen ongelijk geven. Hoe heb ik ooit zelf gereageerd : zonder enige twijfel een slaande deur en een absoluut ‘jij begrijpt echt héélemaal niks blik’ gedurende meer dan één etmaal. Ocharme mijn mama toen die tijd…
Vrijdagavond. 19 uur. Ze eet nu dus met vriendinnen in Turnhout. Misschien maar goed dat ik niet kan horen wat er de komende uren over mijn persoon op tafel gegooid wordt : ik meen mij nog te herinneren dat ik een paar weken geleden zeker één van de coolste mama’s was. Ik denk dat ik mij nu in de onderkoelde zone bevind. Dit laatste oorlogsfeit is absoluut duidelijk, gezien geen van haar vriendinnen mij vandaag geliked heeft op Facebook of Instagram. All for one and one for all. Ik ben het vijandelijk kamp 😉
Ik weet het wel. Dit warmt weer wel op. Ik hoop alleen dat de diepvriezer ontdooit voor zondag. We hebben dan een nieuwe shoot gepland…
Bing&Ella 