Sommige dagen zijn KK-dagen.  U mag deze letters aanvullen met alles wat u ooit wel eens denkt, maar niet altijd in de mond durft te nemen.  Ik heb een onwaarschijnlijk heerlijke week vakantie achter de rug : deugddoend, genietend, too much of everything.  Helemaal zoals het hoort te zijn.

Meteen na mijn terugkeer ben ik echter getracteerd op een behoorlijke dosis sh.t.  Punt andere lijn.  Toegegeven, het ene helemaal mijn toedoen, het andere de katalysator die leidde tot het vorige vermelde.

Ik ben een ‘hobbyfotograaf’.  Helemaal niets uitzonderlijks.  Net zoals eenieder ander echter die een hobby beoefent, doe ik het gewoon graag.  Ik kan er mijn ei in kwijt.  En héél af en toe zit er ook eentje tussen waar ik stilletjes ook wel een keertje trots op wil zijn.  Ik ben echter géén computerwizzard.  Ik probeer mijn weg te vinden in het kluwen van externe harddrives, dropboxen, lightroombibliotheken enzooovoort.

Ik laad vol enthousiasme zaterdagavond na thuiskomt mijn verse foto’s op.  Zondagnamiddag.  Nog de laatste halve dag voor mezelf!  Ik nestel me, wentel me, koester me en ben helemaal klaar voor een paar uurtjes genietend fotomateriaal.

LAP! Nul, noppes, nada.  Het bestand wordt niet herkend.  Vertrouw me, ik heb geprobeerd, gewrongen, gegromd in een beleefde vorm, in een wanhopige vorm, in een stil onderdrukte kreet. Stilaan wordt ook de grootte van de ramp duidelijk : niet alleen de laatste reis, maar ALLE FOTO’s sinds 2003 zijn naar de HAAIEN, MAAN of eender welke andere bestemming zij op het oog hadden.

Ik maak een lang verhaal even kort, want dit tussenstuk kunnen jullie best missen.  De computer is nu bij de digitale chirurg. Die op het moment van dit schrijven al heeft laten weten dat hij, ofschoon alle nodige mond- op mondbeademing te hebben toegepast, geen nieuwe onbevlekte foto-ontvangenis heeft kunnen bewerkstelligen.

Wat is nu de clou van het verhaal? Met mijn hoofd vol gecorrumpeerde foto’s en dus geen plaats meer voor eender welke andere gedachte, stap ik vanochtend in mijn auto.  Onderweg merk ik dat ik mijn gsm thuis gelaten heb.  Ik rijd toch maar door naar de winkel.  Er bestaat in dit digitale tijdperk nog steeds een vaste lijn.  Wat zou er mis kunnen gaan?!?

Rond een uur of drie belt mijn man.  Hoe het op de bank is gegaan? IK : DE BANK?!?  Neem het van mij aan.  Jullie willen niet horen wat ik tegen hem gezegd heb.  Het ventje kon er natuurlijk ook niet aan doen dat hij mijn frank loeihard liet vallen dat ik een super belangrijke afspraak op de bank vergeten was, omdat mijn hoofd vol FOTO’s zat en mijn GSM met mijn agenda thuis lag.  Hij hing echter op dat moment wel aan de ontvangende kant van de lijn!

Met weglating van nog een paar minuscule extra KK-details, vormde dit alles toch wel de lading van mijn recente festieve dagen.  Was ik bovendien ook nog vergeten een brood te kopen vanmiddag (geen wonder want dat zou in principe gebeurd moeten zijn voor of na de BANK-afspraak!).  Moest ik dus ook nog langs de kleine Carrefour op de Merodelei.

Ik sta aan de kassa.  En hou nu even je hart vast.  Het bediendend meisje :

Nou mevrouw, wat heeft u een leuke bril op.  Hij staat u beeldig.  Past ook supermooi bij uw gezicht en uw haar.  Meestal zie je allemaal dezelfde brillen, maar die van u is echt apart.

Echt waar!  Mijn god, KOM HIER DAT IK U KUS X