Vrijdagavond.  Naar goede gewoonte.  We zitten aan tafel.  Erik en ik.  We proberen onze dames van kids-food te voorzien.  Simpele dingen, die ze, voordat wij thuiskomen, zelf kunnen klaarmaken.  Erik en ik hebben het rijk en de menu voor onszelf.  Niet dat we op vrijdagavond voor grootse dingen gaan…

We gaan voor ‘eerlijke’ salades. Gezond is dan het eerste oogmerk.  Als we met low-fat producten beginnen, kunnen we daarnaast wel een flesje opendoen.  Ach ja, het is maar hoe je het draait of keert 😉

In elk geval zitten we met ons tweetjes aan tafel.  Vraag me niet wat de aanleiding was, maar ik begin te vertellen over een reclamespot die ik op de radio gehoord heb .  Twee keer deze week.  Ik weet niet meer over welk ‘product’ het ging.  Ik heb zo’n knop waarmee ik de verbindingen tussen mijn hersenen aan en uit kan zetten wanneer reclame begint.  Op dat moment nemen mijn verstandelijke kronkels de overhand en verdwijnt de rest in een achtergrond-blur.

Totdat ik twee keer bijna mijn auto van de weg schokte, omdat ik ineens terug in de realiteit gerukt werd met een luid getoeter.  Mijn god,wat is hier aan de hand?!?  Wat doe ik verkeerd?  Voor wie moet ik opzij?  Mega realistisch!  Nee hoor, gewoon simpele reality reclame.  Ik schrik me een hoedje.

Ik ben dus, tijdens ‘ons flesje’ over deze onmenselijke en levensgevaarlijke reclame aan het vertellen.  Mijn man zegt : Kijk, jij hebt wel héél veel knopjes, een zomerknop, een winterknop, een reclameknop, een werkknop,…  Reclamemakers kunnen niet met al jouw knoppen rekening houden.

Deuh!