Ik werk super graag, maar genoeg is genoeg.  En vandaag zondag, 3 januari was zo één van die dagen dat het genoeg was.  De winkel open te moeten doen, na al mijn zondagen in december was er net teveel aan.  De druppel.

Moest je het lezen : dankjewel Britta, dankjewel Puk, om van mij weer mens te maken 😉  Anyway, I survived.  En ik vond, tot slot, dat er vanavond NIET gekookt moest worden.  De ene dochter was zoo moe dat ze zelfs geen eten moest hebben.  De andere dochter was uitbesteed en vond haar kost elders.

Na alle expensive feestdagen vonden mijn ventje en ik dat simpel en overheerlijk en budgettair wel aan de orde was.  Wij kaapten dus één van de laatste tafeltjes weg bij Il Gusto.  Delicioso.  Dit gebeurde nadat ik één van de onderste laden uit mijn vriesvak gemolesteerd had en nadat ik de onvoorstelbaar geweldige champagnekurk van Le Creuset naar de knoppen geholpen had.  Ik had dus werkelijk time-out nodig.

Erik besloot een sprankelende prosecco my way te sturen.  Kwestie van de scherpe kantjes er een beetje af te halen.  Misschien vreesde hij ook wel een beetje voor de richting die mijn messen en vorken uit zouden gaan.  In elk geval, softness werd mijn aureool 😉

We dineerden kort en bondig.  Uitgebreid was niet aan mij besteed.  Zoover reikte mijn energetische kracht niet meer.  Het gordijn bewoog telkens heen en weer en meer koppels vonden hun weg naar binnen.  Ik was verbaasd over het feit dat veel mensen na alle copieuse banketten van de laatste dagen toch nog hun genoegen op restaurant kwamen beproeven.

Mijn ventje zei : “Het is echt niet wonderbaarlijk.  Het is gewoon luie wijven dag.  Zij hebben er allemaal meer dan genoeg van om 37 monden te voeden en willen nu gewoon zelf de lepel aangereikt worden.

Lui wijf of niet.  Ik heb genoten!