We hebben een geweldige dag gehad!  Zet een paar van die old time friends rond de tafel en dit is wat je krijgt : een ‘met volle teugen’ genietend en luid lachend gezelschap, een stel kritisch en verwonderd kijkende tienerdochters OMG zijn dit mijn ouders?!?   Zij zijn overduidelijk héél erg blij dat er geen vrienden en vriendinnen in de buurt zijn die dit schouwspel voor ogen krijgen.

In elk geval, als gezelschap, wij gaan way back.  Koken, opdienen, gesprekken gebeuren zonder enige gêne.  Mannen spreiden gezamenlijk hun zangstemmen ten toon (Ik weet niet of de tienderdochters op dit moment nog bij aan tafel zaten.  Misschien heeft de schaamte hen ondertussen wel verjaagd… 🙂 ).

En op een gegeven moment komt het gesprek op de hamvraag : WORDEN WE EIGENLIJK WEL OUDER?  Gezien onze ontspannen toestand van dat moment, is het enige overduidelijke antwoord dat we de eeuwige jeugd in pacht hebben.  Nochtans volgt enige minuten later een zeer ontnuchterend moment…

Ik sta op van de tafel.  Ik ga naar de keuken.  Het tijdsbestek bedraagt ongeveer elf seconden.  De overspannen afstand zes meter.  Ik sta in het midden van de keuken en heb werkelijk GEEN FLAUW IDEE wat ik daar kom doen!  Nochtans was het me exact elf seconden geleden absoluut duidelijk dat er een dwingende reden was om deze verplaatsing te ondernemen.

Ik heb me vanmorgen héél mooi aangekleed om die kleine mankementen die er blijkbaar toch aankomen, te camoufleren…  Seize the day!