De wekker loopt af.  01.41 u.  Ik knipper nog eens.  Kom van heel ver.  Waarom heb ik in godsnaam ook al weer de wekker op dit zaligmakende uur gezet?

Ongeveer 10 seconden duurt het alvorens het besef daagt.  Ik kijk naar de grond en zie een preventief hoopje liggen : joggingbroek, dikke vest, anorak, mou’s, huissleutel, autosleutel, telefoon.  Wat het ook was, ik was er blijkbaar klaar voor.

Je zou kunnen denken dat mijn man hoogzwanger is.  Het zwangere moment was echter een goede 17 jaar geleden en nu is de vzw-taxi in werking getreden.

Ik val uit bed.  Doe een kattewasje.  De enige manier om mijn ogen verder open te krijgen.  Ik trek mijn lagen aan.  Ik ken ondertussen de ‘drill’.  Het is gevoelsmatig, wanneer je net uit je heerlijk warme cocon komt, om 01.45 u berekoud.

Richting Oud-Turnhout. En daar zijn ze.  Mijn lotgenoten.  Mijn zootje ongeregeld.  Zeven, acht, negen auto’s gevuld met ‘taxi-chauffeurs’.  Motors blijven draaien, lichten branden, wij blijven in ons stomende blik, al dan niet in pyjama or fully clothed voor de echte die-hards onder ons.  Onze klanten worden geacht on the dot te zijn.  Deze chauffeurs stappen niet uit om de deur voor hun passagiers te openen.  Inladen en wegwezen!

Ooit is het gebeurd dat ik de wekker gewoon weer heb afgezet.  Geen enkel idee hebben waarom die in hemelsnaam afliep.  Dank god voor het ingebouwde moederinstinct-wekkergevoel, dat een dik kwartier later aan de alarmbel trok…  Je wilt niet weten op welke manier ik toen in de auto gezeten heb!