Ik weet niet of jullie die aflevering van Grey’s Anatomy kennen…  Kinderen komen van her en der gevlogen om afscheid te nemen van hun moeder die ‘alweer’ stervende is.  Het is een aflevering vol gekibbel omdat ‘uit-deinende’ ma alweer tijdverlies betekent voor gemiste vergaderingen en alwéér een ‘vals’ alarm zou inluiden.

Zo heb ik ook een kranige oma…  Ze wordt, of zou worden, 99 in juni.  Net geen honderd jaar, net geen eeuw, net geen 10 maal 10 jaar.  Waarschijnlijk…  Misschien…

Wij hebben ook al vaak vaarwel gezegd, gedacht dat ze zou vertrekken.  Maar ze bleek een kranige ouwe tante, sterk van hart én opperbest van longen en ziel.  Dus elke keer kwam ze gewoon terug.  Steeds een beetje minder de oude, maar ze was er wel weer.

Tot vandaag…  Gek, maar dan ineens weet je : ’t Is zover.  ’t Is genoeg geweest voor haar.  Al die andere keren waren om te lachen.  Nu is het ‘voor serieus’.  En dat voelt raar.  Ze was er altijd.  Ze is er altijd geweest.  En ergens lijkt het wel of ze er altijd zou zijn…

Het is tijd om afscheid te nemen.  Van een monumentje, van ‘moeke Dessel’, van een stukje van onszelf…