Sommige gesprekken aan tafel zou je voor altijd moeten kunnen bewaren…  Ik heb twee schitterende dochters.  Allez, meestal toch 🙂

Ik zou zelfs niet meer weten waarover het gesprek eigenlijk ging.  Zegt Marie (14 jaar) : “Mama, volgens mij heb ik ADD.  Je moet mij laten onderzoeken.”  “Nee hoor meisje, dat hoeft niet.”  Marie is heerlijk, maar idd altijd een beetje ‘hyper’ geweest.  Niks om je zorgen over te maken.  Gewoon, altijd net een beetje véél van alles 🙂 .

Mengt Julie, de oudste (16 jaar) zich ook in deze edele conversatie : “Mama, ik heb echt alzheimer.  Ik vergeet werkelijk ALLES!  Ik onthoud niks van school…”  En ze laat mij haar druk beschreven hand zien : “wiskunde, engels, …”  Haar volledige agenda staat op haar hand genoteerd.  “Nee hoor meisje, jij hebt geen alzheimer, jij hebt gewoon puberteit 🙂 ”

Sommige momenten zijn om NOOIT te vergeten…